Բութանի մշակույթ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Հանգրվանած լինելով Հիմալայների գոգավորություններում, և շնորհիվ իր աշխարհագրական մեկուսացմանը, Բութանը, այդպիսով, պաշտպանում է իրեն արտաքին մշակութային ազդեցություններից։ Այս նոսր բնակչությամբ երկիրը, որը հարավում սահմանակցում է Հնդկաստանին, իսկ հյուսիսում՝ Չինաստանին, երկար ժամանակ պահպանել է լրիվ մեկուսացման իր քաղաքականությունը՝ թե՛տնտեսական և թե՛ մշակութային՝ նպատակ ունենալով պահպանել իր մշակութային ժառանգությունը և անկախությունը։ Միայն 20րդ դարի վերջին տասնամյակներում օտարերկրացիներին թույլ տվեցին այցելել այդ երկիրը, և այն էլ սահմանափակ քանակներով։ Այս եղանակով Բութանը հաջողությամբ պահպանել է իր մշակույթի շատ կողմերը, որոնք գալիս են 17րդ դարի վերջերից։
Բութանի ժամանակակից մշակույթը ծագում է հնագույն մշակույթից։ Հենց այդ մշակույթն էլ նպաստեց այս երկրի վաղ աճին։ Ջոնգհա և շարչոպ լեզվատեսակները Բութանի գլխավոր լեզուներն են, որոնք շատ մոտ են տիբեթերենին, իսկ բութանյան վանականները գրում և կարդում են տիբեթերենի հնագույն տարբերակով, որը հայտնի է որպես չհոկի։ Բութանցիները ֆիզիկապես նման են տիբեթցիներին, բայց պատմությունը չի արձանագրում, որ նրանք հատել են Հիմալայները և բնակություն են հաստատել Բութանի հարավային հովիտներում։ Թե՛ բութանցիները, և թե՛տիբեթցիները երկրպագում են տանտրիկ գուրուին՝ Փադմասամբհավային, որը 18րդ դարի հիմալայան բուդդիզմի հիմնադիրն է։