Ամուսնալուծություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ամուսնալուծություն (նաև հայտնի է որպես ամուսնության լուծարում), ամուսնության կամ ամուսնական միության դադարեցման գործընթաց[1]։ Ամուսնալուծությունը սովորաբար ենթադրում է ամուսնության օրինական պարտականությունների և պարտականությունների չեղարկում կամ վերակազմավորում՝ այդպիսով լուծարելով ամուսնական զույգերի միջև ամուսնական կապերը՝ տվյալ երկրի կամ պետության օրենքի գերակայության ներքո:Այն կարելի է անվանել ամուսնության օրինական լուծարում դատարանի կամ իրավասու այլ մարմնի կողմից[2] :Դա ամուսնության դադարեցման իրավական գործընթացն է[3]։
Ամուսնալուծության մասին օրենքները զգալիորեն տարբերվում են ամբողջ աշխարհում[1], բայց շատ երկրներում ամուսնալուծությունը պահանջում է դատարանի կամ այլ մարմնի կողմից պատժամիջոցի կիրառումը իրավական գործընթացում, որը կարող է ներառել գույքի բաշխման[4], երեխայի խնամակալության[4],ալիմենտի (ամուսնու աջակցություն), երեխայի տեսակցության հետ կապված խնդիրներ:Շատ երկրներում, օրենքը պահանջվում է միամուսնություն, ուստի ամուսնալուծությունը յուրաքանչյուրին հնարավորություն է տալիս կողմերին ամուսնանալ մեկ այլ անձի հետ։
Ամուսնալուծությունը տարբերվում է, այն անվավեր ճանաչելուց, ամուսնությունն անվավեր է ճանաչվում օրինական բաժանումով կամ դե յուրե բաժանումով (իրավական գործընթաց, որով ամուսնացած զույգը կարող է պաշտոնապես հաստատել փաստացի բաժանումը օրինականորեն ամուսնացած մնալով) կամ դե ֆակտո բաժանումով (գործընթաց, որտեղ ամուսինները ոչ պաշտոնապես դադարում են համատեղ ապրել)։ Ամուսնալուծության պատճառները տարբեր են՝ սկսած սեռական անհամատեղելիությունից կամ ամուսիններից մեկի կամ երկուսի համար անկախության բացակայությունից մինչև անհատականության բախում կամ դավաճանություն[5]։
Երկրները, որոնք արգելում են ամուսնալուծությունները, Ֆիլիպիններն են և Վատիկանը։ Ֆիլիպիններում ոչ մուսուլման ֆիլիպինցիների համար ամուսնալուծությունն օրինական չէ, եթե ամուսիններից մեկը չփաստաթղթավորված ներգաղթյալ է և բավարարում է որոշակի պայմաններ[6]։Վատիկանը աստվածապետական պետություն է, որը ղեկավարում է կաթոլիկ եկեղեցու առաջնորդը և թույլ չի տալիս ամուսնալուծվել։ Ավելի ուշ ամուսնալուծության վերաբերյալ օրենքն ընդունած երկրներն են՝ Իտալիան (1970), Պորտուգալիան (1975թ., չնայած 1910-1940 թվականներին հնարավոր էր և քաղաքացիական, և կրոնական ամուսնություն), Բրազիլիան (1977), Իսպանիան (1981), Արգենտինան (1987)[7], Պարագվայը (1991)[8], Կոլումբիան (1991; 1976-ից թույլատրվել է միայն ոչ կաթոլիկների համար)[8], Անդորրա(1995)[9], Իռլանդիա (1996), Չիլի (2004)[10] և Մալթա (2011)։