Tvrđa
From Wikipedia, the free encyclopedia
Tvrđa, o casco antigo da cidade de Osijek, Croacia, é o maior e mellor conservado conxunto de construcións barrocas dese país. Conformado por unha traza italiana construída polos Habsburgo na beira dereita do río Drava, para o World Monuments Fund (WMF) é un «exemplo único dun centro urbano barroco militar, administrativo e comercial do século XVIII».[1]
Tvrđa | |
---|---|
Plano de Tvrđa en 1861. | |
Edificio | |
Tipo | Traza italiana |
Localización | Osijek, Croacia |
Coordenadas | 45°33′40″N 18°41′46″L |
Construción | |
Inicio | 1693 |
Remate | 1735 |
Equipo | |
Arquitecto(s) |
|
Contratista | Imperio Habsburgo |
Outros | Materiais: Pedra calcaria e ladrillo |
[ editar datos en Wikidata ] |
A traza italiana construíuse nas inmediacións da Osijek medieval despois da derrota das forzas otomás en 1687, dada a importancia estratéxica da cidade. A edificación comezou en 1712 con base nos planos de Mathias von Kaiserfeld e, posteriormente, Maximilian Gosseau de Henef. Tres anos despois completáronse os cinco baluartes e dous enreixados planificados, mentres que para 1735 concluíuse a construción da cidade interior e tres bastións adicionais no norte. No momento da súa conclusión era a fortaleza dos Habsburgo máis grande e avanzada na fronteira co Imperio Otomán. Rodeado con muros e valados, contaba con catro portas principais en cada un dos puntos cardinais. En 1717 engadiuse iluminación e, a partir de 1751, foi o primeiro sitio de Croacia con subministración pública de auga.
Despois do Congreso de Berlín de 1878 reduciuse a súa importancia militar, pois mellorou a estabilidade na rexión. Pola súa banda, na década de 1920 destruíronse a maioría dos muros e fortificacións do lugar posto que representaban un obstáculo para o desenvolvemento de Osijek. Só se conservou a porción norte das murallas e a súa porta, coñecida como «porta de auga» (en croata: vodena vrata), e partes de dous bastións. Así mesmo, quedou intacto o centro da cidade que alberga igrexas, museos, escolas, edificios públicos, restaurantes e bares. Tamén sufriu danos significativos durante a Guerra de Croacia, polo que foi engadida á lista de 1996 de sitios máis ameazados desenvolvida polo WMF. En 2005, presentouse para a súa consideración como posible Patrimonio da Humanidade.[2]