Portugués europeo
From Wikipedia, the free encyclopedia
O portugués europeo, portugués de Portugal,[2] portugués lusitano,[3] ou portugués continental é o nome que recibe o orixinal lingüístico da lingua portuguesa falada en Portugal e polos emigrantes portugueses de todo o mundo, que abarca os seus dialectos rexionais, vocabulario, gramática e ortografía.
Portugués de Portugal ou europeo | ||
---|---|---|
Falado(a) en: | Portugal | |
Total de falantes: | ~10 millóns[1] | |
Familia: | Románica;
Románica occidental;
Galoibérica;
Iberorrománica;
Ibero-occidental;
Galaico-portugués;
Lingua portuguesa | |
Regulado por: | Academia das Ciências de Lisboa | |
Códigos de lingua | ||
ISO 639-1: | pt-PT | |
ISO 639-2: | --- | |
Segundo a lexislación da Unión Europea, o portugués é unha das linguas oficiais da Unión (sendo lingua de traballo no Parlamento Europeo, empregada tamén por algúns eurodeputados galegos, pero non da Comisión Europea), polo que nos textos internacionais da Unión, tamén como nos respectivos sitios web oficiais, utilízase o estándar europeo.[4] Tamén se imparte en España, especialmente na comunidade autónoma de Estremadura[5] así como en Andalucía[6], en Galiza (onde existe unha corrente reintegracionista e se aprobou a Lei Paz-Andrade,[7] e en todo o mundo a través do Instituto Camões. A falta de normas estándar propias, os demais países lusófonos (a excepción do Brasil) seguen as convencións da norma portuguesa en Portugal, existindo así uns 65 millóns de habitantes (segundo os últimos censos) en rexións que adoptan o portugués de Portugal.
A norma do portugués está, segundo algúns autores, constituída polo conxunto de usos lingüísticos das clases cultas da rexión Lisboa – Coímbra.[8] Outros autores consideran o portugués estándar (padrão ou original) como a variedade centro-sur que usan en Lisboa os falantes cultos. De feito, a “rexión Lisboa-Coimbra” nunca existiu (en termos xeográficos, demográficos, sociolóxicos, lingüísticos ou outros) e a atribución a Coímbra dun status especial na difusión da norma europea (defendida, entre outros, por Manuel de Paiva resulta simplemente da presenza da Universidade. A finais do século XIX, o lingüista e gran pioneiro da fonética Gonçalves Viana, malia recoñecer a existencia do que el denominou un "estándar medio" que existiría no "centro do reino, entre Coimbra e Lisboa", acabou describindo a "pronúncia normal" (é dicir, referencial ou ortofónica) do portugués estándar ou original a partir do uso do portugués de Lisboa.[9]
O portugués en Portugal está regulado pola Academia das Ciencias de Lisboa.[10]