Mester de clerecía
From Wikipedia, the free encyclopedia
O mester de clerecía é a literatura medieval composta por clérigos, é dicir, homes instruídos e non necesariamente sacerdotes (podían ser nobres, como Pedro López de Ayala, xudeus, como Sem Tob, ou musulmáns, como o anónimo autor do Poema de Yusuf) que posuían uns coñecementos superiores aos do trivium ou triviais, o ensino elemental da época. Estes clérigos cursaran, en cambio, os altos estudos de entón, é dicir, a educación superior derivada do quadrivium, de onde podería provir a expresión caderna vía, que serviu para chamar á súa estrofa característica: o tetrástrofo monorrimo.[1]
O mester de clerecía, con todo, é unha denominación que posúe dous sentidos, un restrinxido e máis homoxéneo e outro amplo máis heteroxéneo. En sentido restrinxido, sinala só a un grupo de obras de características moi definidas que seguen o ronsel do Libro de Aleixandre: o Libro de Apolonio e as hagiografías de Gonzalo de Berceo, soamente. En sentido máis latexo, ten que ver con todas as derivacións ulteriores que adaptaron este modelo a outras condicións sociais e mentalidades: o Libro de Bo Amor, o Rimado de Palacio, o Poema de Fernán González, os Proverbios morais, o Poema de Yusuf etcétera. Esta segunda agrupación é máis extensa e heteroxénea.[2]