Choro (música)
From Wikipedia, the free encyclopedia
O choro, popularmente chamado chorinho en portugués, é un xénero musical, unha música popular e instrumental brasileira, con máis de 130 anos de existencia. Os conxuntos que o executan son chamados regionais (rexionais), e os músicos, compositores ou instrumentistas, son chamados chorões. O choro é considerado «a primeira música popular típica de Brasil», e a súa execución resulta ser moi difícil.
A pesar do nome, o ritmo é xeralmente axitado e alegre, caracterizado polo virtuosismo e a improvisación dos participantes, que precisan ter estudo e técnica e pleno dominio do seu instrumento.
O conxunto rexional está xeralmente formado por un ou máis instrumentos solistas, como a frauta ou a mandolina, que executan a melodía, xunto ao cavaquiño (un instrumento específico da música portuguesa) que fai o centro do ritmo, e unha ou máis guitarras (entre as que destaca pola súa singularidade a de sete cordas), ademais do pandeiro como marcador de ritmo.
Como forma musical xurdiu probablemente a mediados de 1870, en Río de Xaneiro, e nese inicio era só considerada unha forma autóctona de tocar ritmos estranxeiros, que eran populares naquel tempo, como o vals e o chotis europeos, e principalmente polca, ou os africanos, como o lundu.[1]
O frautista Joaquim Calado é considerado un dos creadores do choro, ou polo menos un dos seus principais colaboradores na determinación do xénero, cando incorporou o solo de frauta, dúas guitarras e un cavaquiño. Improvisábase libremente ao redor da melodía, o que é unha característica do choro moderno. O choro recibiu unha forte influencia dos ritmos das danzas, que nun principio eran interpretadas de maneira distinta, tardando algunhas décadas até ser considerado un xénero musical por dereito propio.
Algúns dos chorões (ou intérpretes de choros) máis coñecidos son Chiquinha Gonzaga, Ernesto Nazareth e Pixinguinha. Pezas moi coñecidas son “Tico-Tico non Fubá” de Zequinha de Abreu, “Brasileirinho” de Waldir Azevedo, “Noites Cariocas” de Jacob do Bandolim e especialmente “Carinhoso” de Pixinguinha.
Entre as obras do compositor de música docta Heitor Vila-Lobos o ciclo dos choros é considerada a máis significativa.