Antioquía do Orontes
From Wikipedia, the free encyclopedia
Antioquía do Orontes (en grego: Ἀντιόχεια ἡ ἐπὶ Ὀρόντου; Antiókheia hē epì Oróntou), tamén coñecida como Antioquía de Siria,[lower-alpha 1] foi unha antiga cidade helenística[1] situada entre a costa sur de Anatolia e a costa de Siria,[2][3] á beira do río Orontes. As súas ruínas atópanse preto da actual cidade de Antioquía (en turco: Antakya)[4] á que a antiga cidade dá o seu nome, e é a capital da provincia de Hatay en Turquía.
Ἀντιόχεια ἡ Μεγάλη (grc) | |||||||||||||||
Nomeado en referencia a | Antíoco (pai de Seleuco I Nicator) (pt) | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Localización | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Estado | Turquía | ||||||||||||||
Provincia | Hatay (pt) | ||||||||||||||
Cidade grande | Antioquía | ||||||||||||||
Capital de | Principado de Antioquía Diocese do Oriente (pt) Siria Coele-Syria (en) Estado de Hatay Imperio Seléucida (240 a. C.–64 a. C.) | ||||||||||||||
Xeografía | |||||||||||||||
Superficie | 15 km² | ||||||||||||||
Bañado por | Río Orontes | ||||||||||||||
Datos históricos | |||||||||||||||
Fundador | Seleuco I Nicátor | ||||||||||||||
Creación | maio de 300 a. C. | ||||||||||||||
Disolución | 1268 | ||||||||||||||
Sucedido por | Antioquía | ||||||||||||||
Evento clave
| |||||||||||||||
Antioquía foi fundada a finais do século IV a. C., no 301 a. C.,[5] por Seleuco I Nicátor, un dos xenerais de Alexandre Magno. A situación xeográfica, militar e económica da cidade beneficiou aos seus ocupantes, especialmente características como o comercio de especias, a Ruta da Seda e a Ruta Real. Durante o período helenístico tardío e o período romano temperán, a poboación de Antioquía acadou o seu pico de máis de 500.000 habitantes (as estimacións xeralmente son de 200.000 a 250.000) e foi a terceira cidade máis grande do Imperio despois de Roma e Alexandría. A cidade foi a capital do Imperio seléucida ata o ano 63 a. C., cando os romanos tomaron o control, converténdoa na sede do gobernador da provincia de Siria. Desde principios do século IV, a cidade foi a sede do Conde de Oriente, xefe da administración rexional de dezaseis provincias. Tamén foi o principal centro do xudaísmo helenístico ao final do período do Segundo Templo. Antioquía foi unha das cidades máis importantes da metade mediterránea oriental do Imperio Romano. Cubriu case 4,5 km2 dentro das murallas das cales unha cuarta parte era montaña, deixando 3,0 km2 aproximadamente a quinta parte da área de Roma dentro das Murallas Aurelianas.
Antioquía foi chamada "o berce do cristianismo" como resultado da súa lonxevidade e do papel fundamental que xogou na aparición tanto do xudaísmo helenístico como do cristianismo primitivo. O Novo Testamento cristián afirma que o nome "cristián" xurdiu por primeira vez en Antioquía. Foi unha das catro cidades da Tetrápole siria. A cidade puido ter ata 250.000 persoas durante a época de Augusto, pero caeu a unha relativa insignificancia durante a Idade Media por mor das guerras, os repetidos terremotos e un cambio nas rutas comerciais, que xa non pasaban por Antioquía dende o extremo oriente tralas invasións e conquistas polos mongois.
A cidade aínda dá o seu nome ao Patriarcado Grego Ortodoxo de Antioquía, unha das igrexas máis importantes do Levante e do Mediterráneo oriental.