جنگ جانشینی لهستان
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنگ جانشینی لهستان مجموعه نبردهایی بود که از ۱۷۳۳ تا ۱۷۳۸ در نتیجهٔ رقابت اتریش و فرانسه برای تسلط بر تاج و تخت لهستان صورت گرفت.
جنگ جانشینی لهستان | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از رقابت فرانسه و هابسبورگ | |||||||
محاصره دانزیگ توسط نیروهای مشترک روس-ساکسون در ۱۷۳۴. | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
استانیسلاو لیزینسکی | |||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
کارلوس سوم اسپانیا Duke of Fitz-James † Duke of Villars شارل امانوئل سوم ساردنی |
Peter Lacy بورکهارد کریستف فن مونیش اوژن ساووا Friedrich Heinrich von Seckendorff | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
فرانسه ۵۰٬۴۰۰ کشته و زخمی اسپانیا ۳٬۰۰۰ کشته و زخمی پادشاهی ساردنی ۷٬۲۰۰ کشته و زخمی |
۳٬۰۰۰ نیروهای روسی کشته و زخمی شدند ۳۲٬۰۰۰ اتریشی کشته و زخمی شدند ۱٬۸۰۰ پروسی کشته و زخمی شدند |
در سال ۱۷۳۳ پادشاه لهستان اگوست دوم درگذشت و برای تعیین جانشین او میان اعضای دیت لهستان اختلاف افتاد: اکثریت اعضا، استانیسلاو لیزینسکی را پادشاه خواندند و اقلیت مجلس مزبور به هواخواهی از منتخب ساکسونی، یعنی آگوست سوم، پسر اگوست دوم برخاست. اتریش و روسیه از منتخب ساکسونی طرفداری میکردند ولی فرانسه از استانیسلاس، که دخترش ماری لیزینسکی به همسری پادشاه فرانسه لوئی پانزدهم درآمده بود، پشتیبانی میکرد؛ اسپانیا و ساردنی (ساووای قدیم) برای اقناع جاهطلبیهای شخصی خود، به کمک فرانسه وارد جنگ شدند ولی دولت انگلیس بیطرف ماند.
مراحل اولیه جنگ در لهستان صورت گرفت. روسها و اتریشیها پس از تصرف این سرزمین، اگوست سوم را به تخت شاهی نشاندند و معدودی از قوای فرانسه که به دانتزیگ اعزام شده بودند با وجود مقاومت و پایداری زیاد، شکست خورده تسلیم شدند. از این پس میدان نبرد به ممالک غربی یعنی آلمان و بهخصوص ایتالیا انتقال یافت؛ قوای فرانسه و ساردنی، اتریشیها را در پارما و گواستالا شکست داده ناحیهٔ میلان را گرفتند و اسپانیاییها که در بی تونتو فاتح شده بودند ناپل و سیسیل را تصرف کردند. پس از این، بنا به اصرار کاردینال د فلوری که رهبری سیاست فرانسه را به عهده داشت و طالب صلح با اتریش بود، مذاکراتی انجام گرفت که در سال ۱۷۳۸ به پیمان وین منجر شد: به موجب این پیمان، اگوست سوم به پادشاهی لهستان رسید و دوکنشین لورن به این شرط که پس از مرگ استانیسلاس، ضمیمه خاک فرانسه گردد، در اختیار استانیسلاس درآمد. پارما نصیب اتریش شد و دولت اتریش در مقابل شهر لمباردی را به ساردنی، و سیسیل و ناپل را به اسپانیا داد. این صلح اساس متین و استواری نداشت و در طول چهار سال پس از آن، مقدمات برخورد و نزاع جدیدی، در دریاها و مستعمرات، میان انگلیس، اسپانیا و فرانسه و از طرف دیگر جنگهایی در قاره اروپا، میان پروس و اتریش فراهم شد.