زبان انگلیسی باستان
اولین شکل تاریخی زبان انگلیسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
انگلیسی باستان (Ænglisc) یا آنگلو-ساکسون زبانی است که مردم سرزمین انگلستان در سالهای ۴۵۰ تا ۱۱۰۰ بدان سخن میگفتهاند. انگلیسی باستان با زبان کنونی انگلیسی تفاوت بسیاری دارد. این زبان لغتهایی با ریشهٔ ژرمانیک زیادی را در خود نهفته دارد. این زبان از لحاظ دستور زبان مشکلتر از زبان کنونی بوده و بیشتر به زبان آلمانی نزدیک بودهاست.
اطلاعات اجمالی Old English, بیان ...
Old English | |
---|---|
Englisċ | |
بیان | [ˈeŋɡliʃ] |
منطقه | England (except the extreme south-west and north-west), southern and eastern Scotland, and the eastern fringes of modern Wales. |
دوره | Mostly developed into Middle English and Early Scots by the 13th century |
هندواروپایی
| |
گونههای نخستین | Proto-Indo-European
|
گویشها | Kentish
Mercian
Northumbrian
West Saxon
|
Runic, later Latin (Old English alphabet). | |
کدهای زبان | |
ایزو ۲–۶۳۹ | ang |
ایزو ۳–۶۳۹ | ang |
ایزو ۶–۶۳۹ | ango |
گلاتولوگ | olde1238 [1] |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
بستن
این زبان به آرامی تبدیل به انگلیسی میانه شدهاست.
معمولاً تاریخ زبان انگلیسی را به سه دوره تقسیم میکنند:
- انگلیسی باستان از قرن هفتم تا حدود ۱۱۰۰ میلادی؛
- انگلیسی میانه از ۱۱۰۰ تا ۱۴۵۰ یا ۱۵۰۰ میلادی؛
- انگلیسی جدید از ۱۵۰۰ میلادی تا امروز.