گروه اعزامی بورک و ویلز
From Wikipedia, the free encyclopedia
گروه اعزامی بورک و ویلز (انگلیسی: Burke and Wills expedition) عنوان منتسب به یک گروه اکتشافات زمینی استرالیا مربوط به سالهای ۱۸۶۰ تا ۱۸۶۱ میباشد که توسط رابرت اوهارا بورک و ویلیام جان ویلز رهبری گردید. در طی این سفر اکتشافی که به ابتکار دولت ویکتوریای استرالیا صورت گرفت، ۷ عضو شرکت کردند. آنها در صدد عبور از عرض استرالیا و طی نمودن این مسیر بودند که از طریق ملبورن در جنوب، با هدف رسیدن به خلیج کارپنتاریا در شمال برنامهریزی شده بود. این مسیر شامل فاصلهای در حدود ۳۲۵۰ کیلومتر میگردید.[1] در آن زمان اغلب نواحی استرالیا توسط افراد غیر بومی مورد بررسی قرار نگرفته بود و به همین ترتیب، برای مهاجران عمدهٔ اروپایی ناشناخته بود.
گروه اعزامی و مکتشف، در زمستان ملبورن را ترک نمود. آب و هوای نامناسب و جادههای نامرغوب و ناچیز، به همراه واگنهای شکسته، باعث ایجاد وقفه و تاخیر در روزهای آغازین مسافرت آنها بود و برنامهٔ مسافرت را به کندی پیش میبرد. پس از تقسیم گروه در منیندی، نیو ساوت ولز و بر روی رودخانه دارلینگ، بورک پیشرفت و ترقی خوبی داشت. او در ابتدای تابستان به کوپر کریک رسید. گروه، یک انبار توشه را در کوپر ایجاد کرد. بورک و ویلز به همراه ۲ نفر دیگر از مردان گروه به سمت ساحل شمالی رفتند (هر چند زمینهای باتلاقی مانع آنها در رسیدن به خط ساحلی شمالی بود).
سفر بازگشت به دلیل تاخیرهای حاصله و بارانهای موسمی افراد را به ستوه آورد و هنگامی که آنها به انبار توشه در کوپر کریک رسیدند متوجه شدند که فقط چند ساعت پیش انبار رها شده بود. بورک و ویلز در حوالی ۳۰ ژوئن ۱۸۶۱ درگذشتند. چندین عملیات امدادرسانی صورت گرفت که همگی آنها منجر به کشفیات جدید جغرافیایی گردید. همهٔ افراد گروه جان خود را از دست دادند و فقط یک سرباز ایرلندی به نام جان کینگ، توانست از این سفر نجات یافته و به ملبورن باز گردد.