ژرژ ارنست بولانژه
سرباز و سیاستمدار فرانسوی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ژرژ ارنست ژان-ماری بولانژه (زاده ۲۹ آوریل ۱۸۳۷ – درگذشته ۳۰ سپتامبر ۱۸۹۱)، ملقب به ژنرال رُوانش (به انگلیسی: General Revanche)، ژنرال و سیاستمدار فرانسوی بود. او که در دهه دوم جمهوری سوم یک شخصیت عمومی بسیار محبوب بود، در چندین انتخابات پیروز شد. در اوج محبوبیت وی در ژانویه ۱۸۸۹، این ترس وجود داشت که او آنقدر قدرتمند باشد که بتواند جایگاه خود را به عنوان دیکتاتور تثبیت کند. پایگاه حمایتی او مناطق کارگری پاریس و دیگر شهرها، به علاوه کاتولیکهای سنت گرا روستایی و سلطنت طلبان بودند. وی مروج ناسیونالیسم تهاجمی بود که به عنوان انتقامگرایی شناخته میشد. با آلمان مخالفت کرد و خواهان انتقام شکست جنگ فرانسه و پروس (۱۸۷۰–۱۸۷۱) شد.
ژرژ ارنست بولانژه | |
---|---|
وزیر جنگ (فرانسه) | |
دوره مسئولیت ۷ ژانویه ۱۸۸۶ – ۳۱ مه ۱۸۸۷ | |
نخستوزیر | شارل دو فرسینه |
پس از | شارل دو فرسینه |
پیش از | تئوفیل فرون |
Member of the مجلس نمایندگان (فرانسه) | |
دوره مسئولیت ۱۵ آوریل ۱۸۸۸ – ۱۲ ژوییه ۱۸۸۸ | |
حوزه انتخاباتی | نر (دپارتمان فرانسه) |
دوره مسئولیت ۱۹ اوت ۱۸۸۸ – ۱۴ اکتبر ۱۸۸۹ | |
حوزه انتخاباتی | شمال |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۲۹ آوریل ۱۸۳۷ رن، ایل-ا-ویلن، سلطنت ژوئیه فرانسه |
درگذشته | ۳۰ سپتامبر ۱۸۹۱ (۵۴ سال) بروکسل، بلژیک |
آرامگاه | گورستان ایکسل، بروکسل، بلژیک |
ملیت | فرانسوی |
حزب سیاسی | لیگ میهن پرستان |
همسر(ان) | لوسی رنوار (ا. ۱۸۶۴–۱۸۹۱); تا زمان مرگش |
فرزندان |
|
محل تحصیل | مدرسه نظامی سن-سیر |
امضا | |
خدمات نظامی | |
لقب(ها) | زنرال رُوانش |
خدمت/شاخه | نیروی زمینی فرانسه |
سالهای خدمت | ۱۸۵۶–۱۸۸۷ |
درجه | ژنرال لشکر |
جنگها/عملیات |
|
انتخابات سپتامبر ۱۸۸۹ یک شکست قاطع برای بولانژیستها بود. تغییرات در قوانین انتخاباتی باعث شد که بولانژه در حوزههای انتخابیه متعدد شرکت نکند و مخالفت تهاجمی دولت مستقر، همراه با تبعید خودخواسته بولانژه، به افول سریع جنبش کمک کرد. افول بولانژه به شدت قدرت سیاسی عناصر محافظه کار و سلطنتی سیاسیون فرانسه را تضعیف کرد. آنها تا زمان استقرار رژیم ویشی در سال ۱۹۴۰ قدرت پیدا نکردند.[1]
محققان شکست این جنبش را به ضعفهای خود بولانژه نسبت میدهند. با وجود کاریزما، وی فاقد خونسردی، ثبات و قاطعیت و یک رهبر متوسط که فاقد بینش و شجاعت بود. هرگز نتوانست عناصر ناهمگون را از جناح چپ تا راست افراطی که پایه حمایتش را تشکیل میدادند، متحد کند. با این حال، توانست جمهوریخواهان را بترساند و آنها را مجبور به سازماندهی مجدد و تقویت همبستگی شان در مخالفت با خود کند.[2]