چین
کشوری در شرق آسیا / From Wikipedia, the free encyclopedia
چین (در فارسی تاجیکستان و ازبکستان: خِتای - خِطای - Хитой)[13] (به ماندارین: 中国، پینیین: Zhōngguó، ژونگوآ) با نام رسمی جمهوری خلق چین (به ماندارین: 中华人民共和国، پینیین: Zhōnghuá Rénmín Gònghéguó)، کشوری مستقل در آسیای شرقی است. چین با مساحت ۹٬۵۹۶٬۹۶۲ کیلومتر مربع، چهارمین کشور پهناور و با جمعیت بیش از یک میلیارد و چهارصد و بیست و پنج میلیون نفر، دومین کشور پر جمعیت جهان است.
جمهوری خلق چین | |
---|---|
جایگاه جمهوری خلق چین قلمرو مدعی اما بدون کنترل | |
پایتخت | پکن ۳۹°۵۵′ شمالی ۱۱۶°۲۳′ شرقی |
بزرگترین شهر بر پایهٔ جمعیت شهری | شانگهای |
زبان(های) رسمی | چینی معیار (دفاکتو)[1] |
چینی سادهشده | |
گروههای قومی
(۲۰۲۰)[2] | |
دین(ها) (۲۰۲۳)[3] | |
نام(های) اهلیت | چینی |
حکومت | جمهوری سوسیالیستی تکحزبی مارکسیست–لنینیت یکپارچه |
شی جین پینگ | |
لی چیانگ | |
• رئیس کنگره | جائو لهجی |
• رئیس کنفرانس مشورتی | وانگ یانگ |
هان ژنگ | |
قوه مقننه | کنگره ملی خلق |
شکلگیری | |
ح. ۲۰۷۰ پ٫ م | |
۲۲۱ پ. م | |
۱ ژانویه ۱۹۱۲ | |
۲۴ اکتبر ۱۹۴۵[persian-alpha 3] | |
• اعلامیهٔ جمهوری خلق | ۱ اکتبر ۱۹۴۹ |
۲۰ سپتامبر ۱۹۵۴ | |
۴ دسامبر ۱۹۸۲ | |
۲۰ دسامبر ۱۹۹۹ | |
مساحت | |
• کل | ۹٬۵۹۶٬۹۶۱ کیلومتر مربع (۳٬۷۰۵٬۴۰۷ مایل مربع)[4][5][6] (سوم / چهارم) |
• آبها (٪) | ۲٫۸[7] |
جمعیت | |
• برآورد سال ۲۰۲۳ | ۱٬۴۰۹٬۶۷۰٬۰۰۰[8] (دوم) |
• تراکم | ۱۴۵[9] بر کیلومتر مربع (۳۷۵٫۵ بر مایل مربع) (۸۳ام) |
تولید ناخالص داخلی (GDP) برابری قدرت خرید (PPP) | برآورد ۲۰۲۳ |
• کل | ۳۲٫۸۹۸ تریلیون دلار[10] (نخست) |
• سرانه | ۲۳٬۳۰۹ دلار[10] (۷۳ام) |
تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی) | برآورد ۲۰۲۳ |
• کل | ۱۷٫۷۰۱ تریلیون دلار[10] (دوم) |
• سرانه | ۱۲٬۵۴۱ دلار[10] (۷۱ام) |
شاخص جینی (۲۰۲۰) | ۳۷٫۱[11] |
شاخص توسعه انسانی (۲۰۲۲) | ۰٫۷۸۸[12] ۷۵ام |
واحد پول | رنمینبی (元/¥)[persian-alpha 4] (CNY) |
منطقه زمانی | یوتیسی۸:۰۰+ (CST) |
ساعت تابستانی ملاحظه نشده است. | |
گاهشماری |
|
جهت رانندگی | راست (سرزمین اصلی) چپ (هنگ کنگ و ماکائو) |
پیششماره تلفنی | +86 (سرزمین اصلی) +852 (هنگ کنگ) +853 (ماکائو) |
کد ایزو ۳۱۶۶ | CN |
دامنه سطحبالا |
چین، کشوری تکحزبی است که حزب حاکم آن، حزب کمونیست چین بر ۲۲ استان، ۵ منطقه خودمختار، ۴ شهرداری زیر نظر دولت مرکزی (پکن (پایتخت)، شانگهای (بزرگترین شهر)، تیانجین، چونگکینگ) و بهغیر از سرزمین اصلی چین، بر ۲ منطقه ویژه اداری (هنگ کنگ و ماکائو)، حکومت میکند.[14] چین با ۱۴ کشور از شمال با روسیه، مغولستان و قزاقستان، از شرق با کره شمالی، از غرب با قرقیزستان، تاجیکستان، افغانستان و پاکستان و از جنوب با هند، نپال، بوتان، میانمار، لائوس و ویتنام، مرز خاکی دارد. زبان رسمی چین، ماندارین بر اساس الفبای چینی با ۱٬۷۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر گوینده، پرشمارترین زبان جهان، یکی از زبانهای رسمی سازمان ملل متحد و یکی از سختترین زبانهای جهان است.[15][16] واحد پول چین، یوان (元) است. شی جین پینگ با عنوان رهبر عالیمقام، رئیسجمهور مادامالعمر، رئیسجمهور جمهوری خلق چین و قدرتمندترین فرد جهان بر اساس وبگاه فوربز است.[17][18][19]
کشور چین چشماندازهای طبیعی متنوعی دارد، از استپهای جنگلی و بیابانهایی چون گبی و تکلهمکان در ناحیهٔ خشک شمالی نزدیک به مغولستان و سیبری روسیه گرفته تا جنگلهای گرمسیری در سرزمینهای مرطوب جنوبی نزدیک به ویتنام، لائوس و میانمار. مناطق غربی کشور ناهموار است و رشتهکوههای هیمالیا و تیانشان مرز طبیعی آن با هند و آسیای میانه هستند. در مقابل، نواحی شرقی این کشور کمارتفاع است و ساحلی بهطول ۱۴٫۵۰۰ کیلومتر در جنوب شرقی با دریای جنوبی چین و در شرق با دریای چین شرقی دارد که در سوی دیگرش تایوان، شبهجزیره کره، ژاپن و اقیانوس آرام قرار گرفتهاند.
چین باستان یکی از گهوارههای تمدن در جهان است. ابتدا این تمدن، در سواحل حاصلخیز رود زرد در دشت شمال چین به وجود آمد.[20] در چین دودمانهای شانگ، ژو، هان، شین، جین، سوئی، تانگ، سونگ، لیائو، مینگ، چینگ و جمهوری چین بوده است. نخستین دودمان پادشاهی این کشور دودمان شیا در حدود قرن ۲۱ پیش از میلاد بود و نخستین حکومتی که چین را متحد کرد دودمان چهاین در ۲۲۱ میلادی بود. نظام سیاسی چین بیش از هزاران سال مبتنی بر سلطنت مطلقهٔ موروثی بود. آخرین دودمان پادشاهی این کشور چینگ بود که در سال ۱۹۱۱ با تشکیل جمهوری چین به رهبری کومینتانگ نابود شد. چین در نیمهٔ اول سدهٔ بیستم میلادی در دریایی از اختلافات و جنگهای داخلی و حمله امپراتوری ژاپن در جنگ جهانی دوم غوطهور بود. کمونیستهای چین در ۱ اکتبر ۱۹۴۹ با رهبری مائو حکومت جمهوری چین را شکست دادند و انقلاب کمونیستی چین پیروز شد. مخاصمات اصلی در ۱۹۴۹ با پیروزی کمونیستها در جنگ داخلی و تأسیس جمهوری خلق چین در سرزمین اصلی پایان یافت. جمهوری چین به رهبری کومینتانگ پایتخت خود را به تایپه در تایوان منتقل کرد و حکومت آن امروزه به تایوان، کینمن، جزایر ماتسو و چند جزیره دوردست دیگر محدود شده است. از آن هنگام جمهوری خلق چین و جمهوری چین درگیر اختلافات سیاسی شدیدی با یکدیگر در مورد حق حاکمیت و وضعیت سیاسی تایوان بودهاند. مائو ابتدا روابط دیپلماسی کشور چین را با کشورهای جهان قطع کرد و باور به اتکای کلی به جمعیت داخلی بود. شوروی و چین بهعنوان بزرگترین کشورهای کمونیستی در جهان، شکافهای فکری زیادی داشتند و هرکدام تعاریفی مختلف از کمونیسم ارائه میدادند. همچنین یک درگیری مرزی هفتماهه بدون اعلان جنگ بین شوروی و چین در سال ۱۹۶۹ رخ داد و تا فروپاشی شوروی (تا سال ۱۹۹۱) نسبتاً ادامه داشت. مائو با جهش بزرگ خواستار برنامههای اقتصادی کمونیستی بود که بهعنوان یک شکست تلخ اقتصادی و یک فاجعه بزرگ انسانی تلقی میشود زیرا منجر به گرسنگی کشیدن و مرگ ۱۴ تا ۴۳ میلیون چینی شد. پس از مرگ مائو، مائوئیسم کمرنگ شد و اصلاحات اقتصادی در چین توسط شیائوپینگ، برای پی ریزی یک اقتصاد باز صورت گرفت و چین یکی از سریعترین رشدهای اقتصادی جهان را در خود داشت.[21]
این کشور هماکنون بزرگترین صادرکننده و دومین وارد کنندهٔ جهان است و دومین اقتصاد بزرگ جهان بر پایهٔ تولید ناخالص داخلی میباشد.[22] چین عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و سازمانهای چند جانبه ای همچون سازمان تجارت جهانی، اپک، سازمان همکاری شانگهای و گروه ۲۰ است.[23] چین به عنوان کشوری دارای سلاح هستهای از بزرگترین ارتش دائمی جهان و دومین بودجه دفاعی بزرگ جهان برخوردار است. چین از سوی برخی از دانشگاهیان، تحلیلگران نظامی، اقتصادی و سیاسی یک ابرقدرت در قاره آسیا به خود لقب گرفته است.[24][25][26] شی جین پینگ، قصد اجرای طرح راه ابریشم جدید را دارد.[27][28]
سیاست چین براساس قوانین کمونیستی است که اعتراضات گستردهای مبنی بر لغو آنها صورت گرفته است. چین کشوری سکولار است اما آزادی ادیان در آن وجود ندارد و سالها آزار مسلمانان در چین جزو موضوعهای مورد توجه در چین است.[29][30][31] سانسور در چین نیز توسط حکومت چین صورت میگیرد و مردم چین دسترسی به اینترنت جهانی ندارند و از اینترنت ملی استفاده میکنند.[32][33][34] اعتراضات هنگکنگ جزو آخرین اعتراضات علیه کری لم رئیس اجرایی هنگکنگ، محسوب میشود که بهشدت توسط حکومت سرکوب شد.[35][36][37] دیپلماسی چین بعد از مائو نیز به علت رتبه پایین این کشور در شاخص مردم سالاری و وجود مشکلات اجتماعی موجب شده تا این کشور روابط خوبی با جهان غرب و هند نداشته باشد.[38][39] دیپلماسی چین بیشتر بر اقتصاد متمرکز است و با دیپلماسی قرض-تله یا دام بدهی شناخته میشود.[40][41]
از نوامبر ۲۰۰۲ تا ژوئیهٔ ۲۰۰۳ شیوع سارس در استانهای جنوبی چین باعث مرگ ۷۷۴ تن در ۱۷ کشور شد. آخرین نوع ویروس کرونا، کرونا ویروس سندرم حاد تنفسی ۲ (SARS-CoV-2)، در دسامبر ۲۰۱۹ در شهر ووهان چین شیوع پیدا کرد. کرونا ویروس پس از مدت کوتاهی وارد مرحله دنیاگیری شد. کرونا به دیپلماسی چین و تصور جهانیان از چینیها ضربه زد. بهدلیل عدم شفافیت، در نهایت آثار منفی کرونا بر موقعیت جهانی چین تا جایی پیش رفت که کشورهای گوناگونی چین را به مخفیکاری دربارهٔ انتشار کرونا متهم کردند.