پیکارگر
From Wikipedia, the free encyclopedia
پیکارگر (انگلیسی: Combatant) وضعیت حقوقی فردی است که در هنگام منازعات مسلحانه بینالمللی حق دارد به درگیری با دشمن بپردازد. تعریف قانونی «پیکارگر» در ماده ۴۳ بند (۲) پروتکل الحاقی به معاهده منع گسترش سلاحهای هستهای یکم (AP1) و در کنوانسیونهای ژنو در سال ۱۹۴۹ قید شده است. این تبیین کننده این است که «اعضای نیروهای مسلح یک طرف درگیری (غیر از پرسنل پزشکی و کلیساها که مشمول ماده ۳۳ کنوانسیون ژنو ۳ هستند) مبارزانی میباشند که حق شرکت مستقیم در جنگها را دارند.»[1][2][3]