پیشنویس:انتشار
From Wikipedia, the free encyclopedia
قابلیت انتشار سطح یک ماده، اثربخشی آن در انتشار انرژی به عنوان تشعشع حرارتی است. تشعشعات حرارتی تابش الکترومغناطیسی است که معمولاً شامل تابش مرئی (نور) و اشعه مادون قرمز است که برای چشم انسان قابل مشاهده نمیباشد . بخشی از تابش حرارتی اجسام بسیار داغ (طبق عکس بالا) به راحتی با چشم قابل مشاهده است.
قابلیت گسیل یک سطح به ترکیب شیمیایی و ساختار هندسی آن بستگی دارد. از نظر کمی، نسبت تابش حرارتی از یک سطح به انتشار از یک سطح سیاه ایده آل در همان دمایی میباشد که توسط قانون استفن - بولتزمن ارائه شده است. (مقایسه با قانون پلانک اگر به طول موج های خاصی از تابش حرارتی توجه داشته باشید مشخص است.) نسبت از 0 تا 1 متغیر است.
سطح یک جسم کاملا سیاه (با تابش 1) گسیل حرارتی با سرعت تقریب 448 وات بر متر مربع (W/m 2 ) در دمای اتاق ۲۵ درجه سلسیوس (۲۹۸ کلوین؛ ۷۷ درجه فارنهایت) گسیل می کند. .
اشیاء عموماً دارای تابش کمتر از 1.0 هستند و تشعشعات را با نرخ های مشابه کمتری گسیل می کنند.
با این اوصاف ، ذرات در مقیاس طول موج و زیرموج، فرامواد ، و سایر نانوساختارها [1] امکان دارد انتشار بیش از یک داشته باشند.