ولایت (اسلام)
From Wikipedia, the free encyclopedia
ولایت (به عربی: وِلایة، به معنای «قیمومیت» یا «حکومت») یک مفهوم رایج در دین اسلام و کلمهای کلیدی در مکتب شیعه است که از همه مهمتر به ماهیت و نقش امامت اشاره دارد.[1]
ولایت زمانی استفاده میشود که به شخص، جامعه یا کشوری که تحت هدایت و حکومت از طرف دیگری است، قدرت اختیار و قیمومیت داده شود. «ولی» کسی است که بر دیگری «ولایت» (اختیار یا قیمومیت) دارد. برای مثال در فقه اسلامی پدر، ولی فرزندش به حساب میآید. واژه ولی در زندگی معنوی اسلامی از اهمیت ویژهای برخوردار است و معانی مختلفی برای آن به کار میرود که به کارکردهای مختلف آن مربوط میشود، از جمله: «خویشاوند نزدیک، هم پیمان، دوست، یاور، قَیّم، حامی و حضرت». در اسلام عبارت «ولي الله»[2] برای اشاره به شخصی که از طرف خداوند برای او اختیار ولایت مقرر شده، به کار میرود:
«بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَنِ ٱلرَّحِيمِ إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ»
«بسم الله الرحمن الرحیم؛ ولىّ شما، تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آوردهاند: همان كسانى كه نماز برپا مىدارند و در حال ركوع زكات مىدهند»[قرآن مائده ۵۵]