واکنش بوخنر–کورتیوس–اشلوتربک
From Wikipedia, the free encyclopedia
واکنش بوخنر–کورتیوس–اشلوتربک (به انگلیسی: Buchner–Curtius–Schlotterbeck reaction) یک واکنش شیمیایی در شیمی آلی است که طی آن یک آلدهید یا کتون با یک دیآزوآلکان آلیفاتیک واکنش داده و تولید یک متیل کتون، یک آلفا-اپوکسید و یک آلدهید میکند.[1] این واکنش نخست در سال ۱۸۸۵ میلادی توسط دو شیمیدان به نامهای ادوارد بوخنر و تئودور کورتیوس کشف گردید و سپس در سال ۱۹۰۷ میلادی توسط فریتز شلوتبرگ توسعه یافت.[2][3]