واقعه کوماگاتا مارو
From Wikipedia, the free encyclopedia
واقعه کوماگاتا مارو مربوط به کشتی بخار کوماگاتا مارو در سال ۱۹۱۴ میشود که در آن گروهی از شهروندان حکومت بریتانیا در هند یا راج بریتانیا اقدام به مهاجرت به کانادا کردند اما از ورود به کانادا محروم شدند.
سفر کشتی بخار ژاپنی کوماگاتا مارو در سال ۱۹۱۴ از هنگ کنگ بهعنوان یکی از مستعمرات وقت امپراتوری بریتانیا آغاز شد و از طریق شانگهای چین و یوکوهامای ژاپن به ونکوور در بریتیش کلمبیای کانادا که آن هم از مستعمرات بریتانیا بود رسید. این کشتی ۳۷۶ مسافر از پنجاب که یکی دیگر از مستعمرات بریتانیا در آن زمان بود را حمل میکرد که از آنها فقط ۲۴ نفر برای ورود به کانادا پذیرفته شدند اما ۳۵۲ مسافران دیگر اجازه پیاده شدن در کانادا را نیافتند و کشتی مجبور به بازگشت به هند شد.[1] این مسافران شامل ۳۴۰ سیک، ۲۴ مسلمانان و ۱۲ هندو بودند که همه این افراد شهروند بریتانیا به حساب میآمدند. این واقعه یکی از حوادث متعدد در اوایل قرن ۲۰ است که در آن از قوانین نژادپرستانه آن زمان کانادا و ایالات متحده برای محروم کردن مهاجرانی با مبدأ آسیایی مورد استفاده قرار گرفت.
از منظر تنوع نژادی، کانادای امروز با کانادای ابتدای قرن بیستم بههیچوجه قابلمقایسه نیست. در آن دوران در تمام سطوح حکومتی و اکثریت جمعیت سعی بر آن بود که تا حد امکان کشور سفیدپوست بماند و آسیاییها اجازه ورود به آن را نداشته باشند. در آن دوران موضوع مهاجرت آسیاییها در سواحل غربی بسیار بااهمیت بود. در سال ۱۹۰۷ یک راهپیمایی توسط اتحاد ضد آسیایی برگزار و در نهایت به شکستن پنجرهها و سرقت از فروشگاهها در محلههای چینی و ژاپنی ختم شد. پس از آن قانون فدرال مهاجرت چینیها تصویب شد که طی آن مهاجرت چینیها با وضع مالیاتهای بسیار سنگین محدود شد و با امضای قراردادی محرمانه با دولت ژاپن، مهاجرت ژاپنیها نیز متوقف شد؛ اما مسئلهٔ هندوستان، بهعنوان یکی از مستعمرات امپراتوری، کاملاً متفاوت و کنترل مهاجران آن بسیار دشوارتر بود. ادوارد بِرد در حاشیهٔ جلسات دادگاه به این موضوع اشاره میکند که «این نگرش که کانادا کشوری سفیدپوست است، کاملاً غیرقابلتحمل است، خصوصاً به این دلیل که تحت لوای امپراتوری بریتانیا قرار دارد. اگر اجازه دهیم از منشور کبیر (مگنا کارتا) بهگونهای برداشت شود که بر اساس آن خواست بخشی از مردم این امپراتوری نادیده قلمداد شود، دیگر هیچ دلیلی برای ادامهٔ حیات این امپراتوری وجود ندارد، زیرا تنها حق وجودی و اصل حقیقی آن آزادی افرادی است که به بریتانیا خدمت میکنند.»