نقاشی هندی
From Wikipedia, the free encyclopedia
نقاشی هندی دارای سنت و تاریخ بسیار طولانی در میان هنر هندیها است؛ با این حال، به دلیل شرایط آب و هوایی هندوستان، نمونههای اولیه کمی از نقاشیهای این تمدن باقی ماندهاست.[1] اولین نقاشیهای هندی، نقاشیهای صخرهنگارههای دوران ماقبل تاریخ بودند، مانند سنگ نگارههایی که در پناهگاههای صخرهای بهیمبتکا کشف شدهاست. برخی از نقاشیهای صخرهای عصر حجر که در میان پناهگاههای صخرهای بهیمبتکا یافت شدهاند، تقریباً ۱۰۰۰۰ سال قدمت دارند.
در ادبیات باستانی ادیان هندو و بودایی به کاخها و دیگر ساختمانهای تزئینشده با نقاشی (چیترا) اشاره شدهاست،[2] اما نقاشیهای غارهای آجانتا از معدود موارد باقی ماندهاند و مهمترین آثار باستانی هندوستان بهشمار میروند. احتمالاً در این دوره نقاشیهایی با مقیاس کوچکتر در نسخههای خطی نیز انجام میشد، اگرچه اولین آثار باقیمانده مربوط به دوره قرون وسطی است.[1] سبک جدیدی در عصر گورکانیان به عنوان تلفیقی از مینیاتور ایرانی با سنتهای قدیمیتر هند پدیدار شد و از قرن هفدهم میلادی این سبک در سراسر دربارهای دودمانهای هندی، از مذاهب مختلف، ترویج یافت و هر یک از این دربارها سبک محلی مخصوص خودشان را توسعه دادند. واپسین این سبکها نقاشیهای کمپانی است که برای مشتریان بریتانیایی تحت حکومت راج بریتانیا ایجاد شد و از قرن نوزدهم در مدارس هنری و در راستای سیاستهای غربی توسعه یافت. این مسیر منجر به نقاشی مدرن هندی شد که بهطور فزاینده ای به ریشههای هندی وفادار است.
نقاشیهای هندی را میتوان به دستههای نقاشیهای دیواری، نگارگریها و نقاشی روی پارچه تقسیم کرد. نقاشیهای دیواری (مورال) آثار بزرگی هستند که روی دیوارهای سازهها ترسیم میشدند، مانند غارهای آجانتا و معبد کایلشنات. نقاشیهای مینیاتوری در مقیاس بسیار کوچکتری، درون کتاب یا گلشن (آلبوم) نقاشی میشدند و بر روی مواد فاسد شدنی مانند کاغذ و پارچه شکل میگرفتند. آثاری از نقاشیهای دیواری، با تکنیکهای فرسکو، در تعدادی از مکانها با معماری صخرهای هندی باقی ماندهاست که حداقل به ۲۰۰۰ سال قبل بازمیگردد، اما بقایای قرن اول و پنجم میلادی در غارهای آجانتا مهمترین آنها هستند.[3]
نقاشیهای روی پارچه در زمینهای محبوبتر، بیشتر به صورت هنر محلی ترسیم میشدند، برای مثال خوانندگان دورهگرد شعرهای حماسی، مانند بوپاهای راجستان و چیتراکاتی در جاهای دیگر، چنین نقاشیهایی میکشیدند تا به زائران اماکن مقدس به عنوان سوغاتی بفروشند. تعداد بسیار کمی از این طیف از آثار به بیشتر از ۲۰۰ سال قدمت میرسند، اما به نظر میرسد که این سنت بسیار قدیمیتر باشد. برخی از سنتهای منطقهای اینچنینی هنوز در حال تولید آثار هستند.[4]