مین پو-شیان
زبان چینی / From Wikipedia, the free encyclopedia
پو-شیان (لاتیننویسی هینگهوا: Pó-sing-gṳ̂/莆仙語; چینی ساده: 莆仙话; چینی سنتی: 莆仙話; پینیین: Púxiānhuà) یکی از زبانهای چینی از شاخه مین است.
اطلاعات اجمالی پوشیان, زبان بومی در ...
پوشیان | |
---|---|
莆仙語/莆仙話/興化話 Pó-sing-gṳ̂/Pó-sing-uā/Hing-hua̍-uā | |
زبان بومی در | چین، مالزی، سنگاپور، اندونزی، تایوان (ووچیو)، ایالات متحده آمریکا (کالیفرنیا) |
منطقه | فوجیان (پوتیان، بخشهایی از فوجو و کوانژو) |
قومیت | پوشیانی (مردم هان) |
شمار گویشوران | ۲٫۶ میلیون (۲۰۰۰)[1] |
گویشها | پوتیان
شیانیو
|
نویسههای چینی لاتیننویسی هینگهوا(báⁿ-uā-ci̍) | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | cpx |
گلاتولوگ | puxi1243 [2] |
زبانشناسی | 79-AAA-id |
مین پو-شیان | |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
بستن
این زبان در استان فوجیان به ویژه در شهرهای پوتیان و شیانیو (که نام زبان از این دو شهر ریشه گرفتهاست) و بخشهایی از فوجو و کوانژو رایج است.[3] گروههایی از گویشوران پو-شیان در مالزی، اندونزی و سنگاپور نیز یافت میشوند. بین گویشهای دو شهر پوتیان و شیانیو تفاوتهای اندکی یافت میشود.