مکاتبات مکماهون-حسین
From Wikipedia, the free encyclopedia
مکاتبات مکماهون و حسین [persian-alpha 1] رشته نامههایی است که در طول جنگ جهانی اول رد و بدل شد و در آن دولت بریتانیا موافقت کرد استقلال عربها را در منطقه ای بزرگ پس از جنگ در ازای راه اندازی شورش اعراب علیه امپراتوری عثمانی توسط شریف مکه به رسمیت بشناسد. [2] [3] این مکاتبات تأثیر قابل توجهی بر تاریخ خاورمیانه در طول جنگ و پس از آن داشت. مناقشه بر سر فلسطین پس از آن ادامه یافت. [persian-alpha 2]
این مکاتبات شامل ده نامه است که از ژوئیه ۱۹۱۵ تا مارس 1916 [5] بین حسین بن علی، شریف مکه و سرهنگ دوم سر هنری مکماهون، کمیسر عالی بریتانیا در مصر رد و بدل شد. با این که حفظ نیروی انسانی و دانش محلی عرب در کنار ارتش بریتانیا ارزش نظامی داشت، دلیل اصلی این نقشه، مقابله با اعلامیه جهاد عثمانی ("جنگ مقدس") علیه متفقین و حفظ حمایت ۷۰ میلیون مسلمان در هند بریتانیا (به ویژه آنهایی در ارتش هند که در تمام صحنههای اصلی جنگ گستردهتر مستقر شده بودند) بود. [6] منطقه استقلال عربی به عنوان «در حدود و مرزهای پیشنهادی شریف مکه» به استثنای «بخشهایی از سوریه» که در غرب «نواحی دمشق، حمص، حماه و حلب» قرار دارد، تعریف شد. تفاسیر متناقض از این توصیف در سالهای بعد جنجالهای زیادی ایجاد میکرد. یک اختلاف خاص که تا کنون ادامه دارد [7] میزان قرار نگرفتن ساحلی است. [7] [persian-alpha 3]
پس از انتشار اعلامیه بالفور در نوامبر ۱۹۱۷ (نامه ای که توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر امور خارجه بریتانیا به بارون روتشیلد، رهبر ثروتمند و برجسته جامعه یهودیان بریتانیا نوشته شده بود) که در آن وعده ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین را میداد و متعاقب آن با افشای قرارداد مخفی سایکس-پیکو در سال ۱۹۱۶ که در آن بریتانیا و فرانسه تقسیم و اشغال بخشهایی از قلمرو را پیشنهاد کردند، شریف و دیگر رهبران عرب توافقهای انجام شده در مکاتبات مکماهون-حسین را نقض شده پنداشتند. حسین از تصویب معاهده ورسای در سال ۱۹۱۹ امتناع ورزید و در پاسخ به پیشنهاد بریتانیا در سال ۱۹۲۱ برای امضای معاهده ای مبنی بر پذیرش نظام قیمومیت، اظهار داشت که نمیتوان از او انتظار داشت که «نام خود را بر سندی که فلسطین را به صهیونیستها و سوریه را به اتباع خارجی اختصاص میدهد الصاق کند»[9]. تلاش بیشتر بریتانیا برای دستیابی به یک معاهده در ۱۹۲۳–۱۹۲۴ با شکست مذاکرات در مارس ۱۹۲۴ شکست خورد. [10] در عرض شش ماه، بریتانیا حمایت خود را به نفع متحد عرب مرکزی خود، ابن سعود، که در ادامه پادشاهی حسین را فتح کرد، پس گرفت. [11]
این مکاتبات "روابط انگلیسی و عربی" را برای چندین دهه پس از آن تحت الشعاع قرار داد. [5] در ژانویه ۱۹۲۳، گزیدههای غیررسمی توسط جوزف ان.ام. جفریز در دیلی میل منتشر شد [3] و نسخههایی از نامههای منتشر شده در مطبوعات عرب پخش شد. [persian-alpha 4] گزیدههایی در گزارش کمیسیون پیل 1937 [13] منتشر شد و مکاتبات بهطور کامل در کتاب بیداری عرب در سال ۱۹۳۸ جورج آنتونیوس، [1] و سپس بهطور رسمی در سال ۱۹۳۹ به عنوان برگه فرمان ۵۹۵۷ منتشر شد. . [14] اسناد بیشتر در سال ۱۹۶۴ از طبقهبندی خارج شدند. [15]