مالیات بر ارزش زمین
From Wikipedia, the free encyclopedia
مالیات بر ارزش زمین (یا به طور خلاصه، مالیات زمین) یکی از مالیاتهای مناسب برای کسب درآمد پایدار برای دولتهای محلی یا مرکزی است. بر اساس آن، درصدی از ارزش فعلی زمین به عنوان مالیات، به صورت سالانه از مالک دریافت میشود. در این مالیات برخلاف مالیات بر دارایی، ارزش ساختمان، اموال منقول و سایر بهسازیها و فعالیتهایی که روی زمین انجام شده یا نشده باشد در ارزیابی نهایی در نظر گرفته نمیشوند.[1] در نتیجه اخذ مالیات از سوی دولتها، با هدف کنترل سوداگری، تخصیص بهینه منابع، بهرهوری اقتصادی و کسب درآمد صورت میگیرد. زمین و مسکن به عنوان یکی از مهمترین عوامل تولید در کنار کار و سرمایه، همواره یکی از موضوعات مالیاتی برای بسیاری از دولتها بوده است. بسیاری از اقتصاددانان طرفدار این مالیات هستند زیرا (بر خلاف سایر انواع مالیات) موجب کاهش بهرهوری اقتصادی نشده و در عوض باعث کاهش نابرابری اقتصادی میگردد.[2]
اقتصاددانان از سدهٔ ۱۸ میلادی به مزیتهای مالیات بر ارزش زمین پی برده بودند.[1][3][4] بسیاری از آنها همچون آدام اسمیت و دیوید ریکاردو در خصوص مزیتهای این مالیات سخن گفتهاند اما بیش از همه هنری جرج در توضیح این مالیات کوشید. او معتقد بود از آنجا که عرضهٔ زمین ثابت است و ارزش مکانی آن توسط جوامع انسانی و کار ایشان مشخص میگردد، دریافت مالیات از رانت اقتصادیِ زمین منطقیترین منبع درآمد عمومی است.[5]
مالیات بر ارزش زمین، مالیاتی تصاعدی است به این شکل که نسبت به میزان ارزش موقعیت محل متغیر و به صاحبان اسناد مالکیت تعلق واقعی میگیرد و از آنها دریافت میشود.[6][7] این مالیات هماکنون در استونی، تایوان[8]، دانمارک[9]، روسیه[10]، سنگاپور[11] و لیتوانی[12] دریافت میشود. همچنین در بخشهایی از آمریکا (پنسیلوانیا)، استرالیا و مکزیک (مخیکالی) مالیات بر ارزش زمین دریافت میگردد.