قرارداد مرزی ایران و ترکیه (۱۳۱۰)
From Wikipedia, the free encyclopedia
قرار داد مرزی ایران و ترکیه در دوم بهمن ماه ۱۳۱۰ شمسی بین دو کشور به امضای طرفین رسید و سپس در سال ۱۳۱۱ به تصویب مجلس شورای ملی ایران به ریاست حسین دادگر رسید. وزیر خارجه ایران محمدعلی فروغی و وزیر امور خارجه ترکیه توفیق رشدیبیک بود[1]
مصوبه مجلس ایران شامل سه ماده به ضمیمه یک مراسله راجع به استفاده پستهای مستحفظ سرحدی طرفین از آبهای چشمه ثریا و چشمههای «سلپ» و قزلو و یارمقیه سفلی و مراتع واقعه در جنوب و مغرب خط سرحدی بوده است. شش سال بعد پیمان سعدآباد بین ایران و کشورهای افغانستان، ترکیه و عراق با مداخله انگلستان امضا گردید.
به عقیده محمدعلی بهمنی قاجار، ترکیه تلاش فراوانی داشت تا قرارداد مرزی جدید را جانشین عهدنامه ارزنه الروم و پروتکل اسلامبول کند تا آثار عهدنامه قارص میان شوروی و ترکیه به رسمیت شناخته شود و مناطق استراتژیکی از خاک ایران به ترکیه ملحق گردد. هر چند محمد علی فروغی وزیر خارجه وقت معتقد بود که ترکیه چشمداشتی به خاک ایران ندارد.[2]