عقبنشینی ۱۸۴۲ از کابل
From Wikipedia, the free encyclopedia
عقبنشینی ۱۸۴۲ انگلیسی ها از کابل (یا کشتار ارتش الفینستون) در طول جنگ اول افغان و انگلیس صورت گرفت. در آغاز درگیری، نیروهای بریتانیایی و کمپانی هند شرقی نیروهای امیر افغان دوستمحمدخان را شکست داده و در سال ۱۸۳۹ کابل را اشغال کردند و شاه شجاع درانی، فرمانروای سابق را به عنوان امیر بازگرداندند. با این حال وخامت اوضاع موقعیت آنها را بیش از پیش متزلزل کرد، تا اینکه قیامی در کابل فرمانده وقت، سرلشکر سر ویلیام الفینستون را مجبور کرد پادگان را عقب بکشد. [4]
کشتار ارتش الفینستون | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگ اول افغان و انگلیس، 1839–1842 | |||||||
تصویرگری از آخرین ایستادگی بازماندگان ارتش پیاده 44ام علیاحضرت در گندمک در سال ۱۸۹۹ | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
امارت افغانستان | |||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
محمد اکبرخان | ویلیام الفینستون (اسیر) | ||||||
قوا | |||||||
نامشخص ولی یک منبع گفته تا ۳۰٬۰۰۰[1] | ۴۵۰۰ سرباز معمولی (۷۰۰ انگلیسی و ۳۸۰۰ هندی)[2][3] و تقریباً ۱۴۰۰۰ غیرنظامی (کارگران، اعضای خانواده و پیروان اردوگاه)[2] | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
ناشناخته | ~ حدود ۱۶٬۵۰۰ سرباز و غیرنظامی کشته، مفقود یا اسیر شدهاند |
بدین منظور او با وزیر اکبرخان، یکی از پسران دوست محمد بارکزی، توافق کرد و بر اساس آن ارتشش به پادگان بریتانیا در جلالآباد، بیش از ۹۰ مایل (۱۴۰ کیلومتر) دورتر عقب نشست. با شروع حرکت ارتش و وابستگان متعدد و غیرنظامی آن، آنان مورد حمله افراد قبایلی افغان قرار گرفتند. بسیاری از ستونها در اثر قرار گرفتن در معرض سرمازدگی یا گرسنگی جان باختند یا در طول جنگ کشته شدند. [4]
افغانها حملات متعددی را علیه این ستون که به کندی در برفهای زمستانی هندوکش جلو میرفت آغاز کردند. در مجموع ارتش بریتانیا ۴۵۰۰ سرباز و ۱۲۰۰۰ غیرنظامی از دست داد: غیرنظامیان شامل خانواده سربازان هندی و انگلیسی، به علاوه کارگران، خدمتکاران و دیگر غیرنظامیان هندی بودند. آخرین توقف درست در بیرون از روستایی به نام گندمک در ۱۳ ژانویه انجام شد.[5]
از میان بیش از ۱۶۰۰۰ نفر در ستون تحت فرماندهی الفینستون، تنها یک اروپایی (دستیار جراح ویلیام برایدن) و چند سپاه هندی به جلالآباد رسیدند. بعداً بیش از صد زندانی انگلیسی و گروگان غیرنظامی آزاد شدند. [6] حدود ۲۰۰۰ هندی، که بسیاری از آنها در اثر سرمازدگی دچار معلولیت شده بودند، زنده ماندند و با گدایی یا به بردگی فروخته شدن کابل بازگشتند و جان به در بردند. برخی از آنها حداقل پس از حمله چند ماه بعد بریتانیا به کابل به هند بازگشتند، اما برخی دیگر در افغانستان باقی ماندند. [6]
در سال ۲۰۱۳، نویسنده ای در اکونومیست این عقبنشینی را «بدترین فاجعه نظامی بریتانیا پیش از سقوط سنگاپور دقیقاً یک قرن بعد» نامید.[7]