عبدالقادر گیلانی
عارف، صوفی و شاعر ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
رئیس عبدالقادر گیلانی (۱۰۷۷–۱۱۶۶ م) با نام کامل عبدالقادر بن صالح جنگیدوست گیلانی،[1] عارف، صوفی، محدث، رئیس و شاعر ایرانی سده پنجم و ششم قمری بود.[2] وی بنیانگذار سلسله تصوف قادریه (منتسب به عبدالقادر) بود.[2][3] او از سرشناسان بزرگان تصوف و شیخ طریقه قادریه است.[3] کنیه وی «ابومحمد» و لقبش «محی الدین» است.[4]
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
اطلاعات اجمالی عبدالقادر گیلانی, زادهٔ ...
عبدالقادر گیلانی | |
---|---|
زادهٔ | ۱ رمضان ۴۷۱ ۲۲ اسفند ۴۵۷ ۱۷ مارس ۱۰۷۸ صومعه سرا، گیلان، امپراتوری سلجوقی |
درگذشت | ۸ ربیعالاول ۵۶۱ ۲۹ دی ۵۴۴ ۱۴ فوریه ۱۱۶۶ بغداد، خلافت عباسی |
آرامگاه | محله بابالشیخ بغداد |
محل زندگی | گیلان و بغداد |
ملیت | ایرانی |
پیشه | عارف، صوفی، محدث، و شاعر |
آثار | بشائر الخیرات، الغنیة لطالبی طریق الحق، الفتح الربانی و الفیض الرحمانی، جلاء الخاطر فی الباطن و الظاهر، الکبریت الاحمر، تفسیر الجیلاني، فتوح الغیب، سر الاسرار و مظهر الانوار فیما یحتاج الیه الابرار، آداب السلوک و التوصل الی منازل الملوک، تحفة المتقین و سبیل العارفین، حزب الرجاء و الانتهاء، یواقیت الحکم، معراج لطیف المعانی |
عنوان | غوث گیلانی، محی الدین، ثموت الثقلین، شیخ کل، شیخ مشرق، غوث، غوث اعظم، غوث الثقلین، باز اشهب، باز اللَّه و جنگی دوست |
دوره | در زمان حکومت سلجوقیان پادشاهی ملکشاه سلجوقی |
مکتب | سلسله تصوف قادریه |
فرزندان | شیخ عبدالعزیز و چهل هشت فرزند دیگر |
والدین | سیدموسی جنگیدوست و «امالخیرامة الجبار فاطمه» (سیده نساء) |
بستن