شیونگنو
From Wikipedia, the free encyclopedia
شیونگنو یا هیونگ نو (در منابع علمی XIONGNU یا Hsiung-nu یا Hiung-nu یا Xiong-nu به معنای بردگان ظالم) (آوانگاری سازگار[1] با گویش چینی بر پایه گزارش سیما چیان[2] از واژه خیَئونَ اوستایی[3]) یک کنفدراسیون قبیلهای[4] از مردم کوچنشین بود که بر اساس منابع کهن چینی، از قرن سوم پیش از میلاد تا اواخر قرن اول میلادی در شرق استپ اوراسیا (امروزه مغولستان، مغولستان داخلی، سیبری، سینکیانگ، گانسو) ساکن بودند. منابع چینی گزارش میدهند که مودو چانیو، در سال ۲۰۹ پیش از میلاد، امپراتوری شیونگنو را تأسیس کرد.[5] فرضیات مختلفی برای زبان آن ها توسط محققان ارائه داده شده است [6]. هون یک اصطلاح جمعی برای سوارکاران با ریشه های مختلف بود که سبک زندگی عشایری یا نیمه عشایری را پیش می بردند. به باور پژوهشگران تصور می شود که هون ها از تبار شیونگ نو ها باشند[7].