زبان جغتایی
یکی از زبانهای ترکیتبار منقرضشده در آسیای میانه / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان جغتایی (به جغتایی: چغتای) زبانی منقرضشدهٔ ترکتبار در آسیای میانه است.[2] از دوران تیمور لنگ تا اوایل قرن بیستم زبان ادبی مشترک ترکزبانان این منطقه بهشمار میرفت. جغتایی نیای زبانهای قارلقی همچون ازبکی و اویغوری است. علیشیر نوایی یکی از ادیبان و شاعران مشهور ادبیات جغتایی است. بابر، مؤسس سلسلهٔ گورکانی در هند، نیز کتاب بابرنامهٔ خود را به زبان ترکی جغتایی نوشت.
جغتایی | |
---|---|
چغتای | |
منطقه | آسیای مرکزی |
منقرضشده | حدود ۱۹۲۱ |
ترکی
| |
وضعیت رسمی | |
زبان رسمی در | |
کدهای زبان | |
ایزو ۲–۶۳۹ | chg |
ایزو ۳–۶۳۹ | chg |
فهرست لینگوییست | chg |
گلاتولوگ | chag1247 [1] |
جغتایی از جنبهٔ لغوی و قواعد زبان، از دیگر زبانهای مهم جامعهٔ اسلامی بهویژه فارسی و عربی متأثر شدهاست. بسیاری از آثار شیوایی که در این زبان نوشته شدهاند به عنوان ابزاری برای جلب توجه و تحسین ادیبان دوران بودهاست. جغتایی یکی از پیشرفتهترین زبانهای ترکی میانه است که بهخوبی مستند شدهاست. لغتنامهٔ سنگلاخ حدود شش هزار لغت ترکی را دربرمیگیرد که عمدتاً به زبان جغتایی است.[3] امروزه آثار ادبی جغتایی در ازبکستان به عنوان بخشی از میراث ملی کشور مطالعه میشود.