درگاه:ادبیات فارسی/ردهها و موضوعات/درونمایهها/۳
From Wikipedia, the free encyclopedia
عشق: علاقه به موضوعات عاشقانه در ادبیات فارسی به دوران نخستین شکل گیری ادبیات فارسی باز میگردد. در آثار شاعران متقدم مانند کسایی مروزی، رودکی سمرقندی و عنصری معانی عاشقانه زیادی دیدهمیشود. همان دوره در اثر بزرگ و ماندگار فردوسی که شاهنامهٔ اوست داستانهای عاشقانه مانند بیژن و منیژه، خسرو و شیرین و زال و رودابه همگی به جنبه انسانی عشق باز میگردد. در دورهٔ بعدی که شاعرانی نظیر نظامی، انوری و خاقانی و فخرالدین اسعد گرگانی ظهور کردند سرودن غزلیات عاشقانه و سرودن داستانهای عشقی افزایش یافت. همان دوره ضمن ورود مفاهیم عرفانی به ادبیات توسط سنایی غزنوی نوعی از عشق غیرزمینی که عشق به معبود بود در شعر فارسی رخنه کرد. با وجود این در دورههایی که سعدی و حافظ سردمداران آن هستند عشق در به گونهای در آمد که در مرتبهای میان عشق زمینی و آسمانی جای گرفت. ادبیات فارسی منظومههای عاشقانه زیادی دارد.