جنگ داخلی الجزایر
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنگ داخلی الجزایر یک درگیری مسلحانه بین دولت الجزایر و گروههای اسلامگرا بود که در سال ۱۹۹۱ آغاز شد. برآوردها بیانگر آن است که این جنگ بین ۱۵۰٬۰۰۰ تا ۲۰۰٬۰۰۰ نفر را به کام مرگ فرستادهاست. این درگیری عملاً با پیروزی دولت، به دنبال تسلیم شدن جبهه نجات اسلامی و شکست جماعت مسلح اسلامی در سال ۲۰۰۲ به پایان رسید. با این وجود در برخی مناطق هنوز هم درگیریهای اندکی ادامه دارد.
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
جنگ داخلی الجزایر | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
ادوات نظامی بهکارگرفتهشده در خیابانهای الجزیره پس از کودتای نظامی علیه اسلامگراها که بعداً تسلیم شدند | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
الجزایر |
درگیری مزبور در دسامبر ۱۹۹۱ شروع شد، یعنی زمانی که دولت پس از مشخص شدن نتایج دور اول انتخابات که حکایت از برنده شدن حزب جبهه رستگاری اسلامی (FIS) داشت، ضمن ابراز ترس و نگرانی در خصوص برچیده شدن دموکراسی توسط FIS، انتخابات را لغو کرد. بعد از تحریم FIS و دستگیری هزاران تن از اعضای آن، چریکهای اسلامگرا به سرعت ظهور کردند و مبارزات مسلحانهای را ضد دولت و هواداران آن به راه انداختند. آنها در قالب گروههای مختلفی تشکیل شدند نیروهای مسلح، که اصلیترین آنها جنبش مسلح اسلامی (MIA)، مستقر در کوهستانها و جماعت مسلح اسلامی (GIA) بودند که محل استقرار آنها در شهرها بود. مبارزان چریک در ابتدا ارتش و پلیس را هدف حملات خود قرار دادند، اما به تدریج برخی از گروهها حمله به غیرنظامیها را آغاز کردند. در سال ۱۹۹۴، همزمان با آنکه مذاکرات فیمابین دولت و رهبران به زندان افتاده FIS به اوج خود رسید، GIA ضد FIS و هواداران آن اعلام جنگ کرد. در آن زمان MIA و گروههای کوچک دیگر تجدید سازمان کردند و به ارتش نجات اسلامی (AIS) تبدیل شدند که وفادار به FIS بود.
اندکی پس از آن، مذاکرات به هم خورد و انتخابات دوباره برگزار شد. در این انتخابات نماینده ارتش، ژنرال الیاماین زروآل پیروز شد. در چند سال بعد درگیری بین GIA و AIS شدت گرفت. GIA به انجام یک سری قتلعام مبادرت ورزید و تمامی نواحی و روستاهای اطراف را هدف حملات خود قرار داد؛ حتی شواهد و مدارکی وجود دارد که حکایت از مداخله نیروهای دولتی در ارتکاب این قتلعامها دارد. این کشتار دسته جمعی در آستانه انتخابات پارلمانی در سال ۱۹۹۷ به اوج خود رسید؛ در این انتخابات یک حزب نوپای هوادار جبهه نجات به نام انجمن دموکراتیک ملی (RND) به پیروزی رسید. AIS که از هر دو طرف تحت هجوم و حمله قرار داشت، در سال ۱۹۹۷ آتشبس دوجانبه با دولت را پذیرفت. در حالی که GIA خود به فرقهها و جناحهای کوچکتری تقسیم شده بود که به سیاست قتلعام GIA اعتراض داشتند، و در نتیجه به سبب تفرقه و چنددستگی از هم پاشید. پس از انتخاب رئیسجمهور جدید عبدالعزیز بوتفلیقه در سال ۱۹۹۹، قانون جدیدی وضع شد که به موجب آن اغلب چریکها مورد عفو قرار گرفتند و شمار زیادی تشویق شدند تا (آن طور که اصطلاح بود) «توبه» کنند و به زندگی معمولی و طبیعی خود بازگردند. خشونت تا حد بسیار زیادی فروکش کرد و پیروزی خیره کنندهای برای دولت رقم خورد. بازماندههای GIA در دو سال بعد تحت تعقیب بودند و تا سال ۲۰۰۲ عملاً از بین رفتند.
با وجود این، یک گروه انشعابی از GIA، به نام گروه سلفی وعظ و مبارزه(GSPC) در سال ۱۹۹۸ شکل گرفت. این گروه انشعابی که در ابتدا در حوالی کبیلیه استقرار داشت، خود را از قتلعامها کنار کشید و در آن مداخله نکرد.[1]
اما این گروه همچنین غیرنظامیان را نیز هدف حملات خود قرار میداد.
گروه مزبور عفو را نپذیرفت و به جنگ و مبارزه ادامه داد، و این در حالی بود که بسیاری از اعضای این گروه تسلیم شده بودند. از سال ۲۰۰۳ به بعد، این گروه به شبکه القاعده نزدیک تر شد،[2]
با این حال در سال ۲۰۰۶ فعالیتهای نسبتاً پراکنده این گروه – عمدتاً در بخشهای کوهستانی شرق- تنها موارد مبارزه به جای مانده این گروه در الجزایر میباشد، هر چند که پایان کامل درگیری و خشونت هنوز محتمل و قابل تحقق نیست.