توزیعگرایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
توزیعگرایی (به انگلیسی:Distributism) یک نظریه اقتصادی است که ادعا میکند داراییهای تولیدی جهان باید به جای مالکیتی متمرکز، مالکیتی گسترده داشته باشند.[1] توزیعگرایی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم توسعه یافت، مبتنی بر اصول آموزش اجتماعی کاتولیک، به ویژه آموزههای پاپ لئون سیزدهم در اثر «Rerum novarum « (۱۸۹۱) و پاپ پیوس یازدهم در اثر Quadragesimo anno» (۱۹۳۱)» میباشد.[2][3][4] این جنبش بر جنبشهای دموکرات مسیحی انگلیس تأثیر گذاشته،[5][6] و به عنوان یکی از عوامل بسیار تأثیرگذار بر اقتصاد بازار اجتماعی شناخته میشود.[7][8]
این مقاله میتواند با ترجمهٔ متن از مقالهٔ متناظر در انگلیسی گسترش یابد. برای مشاهدهٔ دستورالعملهای مهم ترجمه روی [گسترش] کلیک کنید.
|
توزیعگرایی سرمایهداری لسهفر و سوسیالیسم دولتی را به نحوی برابر معیوب و استثمارگر میداند و در عوض از صنعتگران و تولیدکنندگان مستقل کوچک حمایت میکند، یا اگر این امکان آن وجود ندارد، مکانیسمهای اقتصادی مانند تعاونیها و سازمانهای متقابل متعلق به اعضا و همچنین بنگاههای کوچک تا متوسط یا اصلاحات در مقیاس بزرگ را در قوانین رقابت همانند قوانین ضد تراست را مورد حمایت قرار میدهد. احزاب سیاسی دموکرات مسیحی مانند حزب همبستگی آمریکا از توزیع گرایی در کنار اقتصاد بازار اجتماعی در سیاستهای اقتصادی و پلت فرم حزبی خود حمایت کردهاند.[5]