تاریخ یهودیان در نروژ
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاریخ یهودیان در نروژ به دهه ۱۴۰۰ میلادی برمی گردد. اگرچه به احتمال بسیار زیاد بازرگانان، ملوانان و سایر یهودیان در سدههای میانه وارد نروژ شدند، اما هیچ تلاشی برای ایجاد یک جامعه یهودی انجام نشد. در اوایل دوره مدرن، نروژ، که هنوز توسط مرگ سیاه ویران شده بود، از سال ۱۵۳۶ تا ۱۸۱۴ توسط دانمارک و سپس تا سال ۱۹۰۵ به دست سوئد اداره میشد. در سال ۱۶۸۷، کریستیان پنجم کلیه امتیازات یهودیان را لغو کرد، بهطور خاص یهودیان را از نروژ ممنوع کرد. یهودیانی که در پادشاهی زندگی میکردند زندانی و تبعید شدند و این ممنوعیت تا سال ۱۸۵۱ ادامه داشت.[2]
کل جمعیت | |
---|---|
770[1] | |
مناطق با جمعیت چشمگیر | |
اسلو، تروندهایم | |
زبانها | |
نروژی، عبری، ییدیش | |
دین | |
یهودیت | |
قومیتهای وابسته | |
Swedish Jews, Finnish Jews, Danish Jews, other اشکنازی |
در سال ۱۸۱۴، زمانی که نروژ از دانمارک استقلال یافت، ممنوعیت کلی ورود یهودیان به کشور در قانون اساسی جدید نروژ ادامه یافت. سفاردیها از این ممنوعیت معاف بودند، اما به نظر میرسد که تعداد کمی از آنها درخواست نامه آزادی داده بودند. پس از تلاشهای خستگی ناپذیر شاعر هنریک ورگلاند، سیاستمدار پتر جنسن فوچالد، مدیر مدرسه هانس هولمبو و دیگران، در سال ۱۸۵۱ پارلمان نروژ (استورتینگه) تحریم یهودیان را لغو کرد و به آنها حقوق دینی برابر با مخالفان مسیحی اعطا شد.[2]
اولین جامعه یهودیان در نروژ در سال ۱۸۹۲ در اسلو تأسیس شد. این جامعه تا جنگ جهانی دوم به آرامی رشد کرد. در اواخر دهه ۱۹۳۰ توسط پناهندگان تقویت شد و در حدود ۲۱۰۰ به اوج رسید.[3] در طی هولوکاست، که در آن بخش قابل توجهی از جامعه یهودی نروژ توسط آلمان نازی کشته شد، جمعیت ویران شد. یهودیان همچنان از کوچکترین اقلیتهای قومی و مذهبی نروژ هستند.[1]