بینایی پرنده
From Wikipedia, the free encyclopedia
بینایی مهمترین حس برای پرندگان است، زیرا بینایی خوب برای پرواز ایمن ضروری است. پرندگان دارای تعدادی سازگاری هستند که قدرت بینایی را نسبت به سایر گروههای مهرهداران برتری میدهد. کبوتر را «دو چشم با بال» توصیف کردهاند.[1] پرندگان احتمالاً از نوادگان دایناسورهای ددپایان هستند،[2][3] چشم پرندگان شبیه سایر خزندگان است، با ماهیچههای مژگانی که میتوانند شکل عدسی را به سرعت و تا حد زیادی نسبت به پستانداران تغییر دهند.[نیازمند منبع] پرندگان نسبت به اندازهشان در قلمرو جانوران، بزرگترین چشمها را دارند و در نتیجه حرکت در حفره استخوانی چشم محدود است.[1] علاوه بر دو پلک که معمولاً در مهرهداران یافت میشود، توسط یک غشای متحرک شفاف یا پلک سوم محافظت میشود. آناتومی داخلی چشم شبیه به دیگر مهرهداران است، اما دارای ساختاری به نام pecten oculi است که ویژهٔ پرندگان است.
برخی از گروههای پرندگان تغییر خاصی در سیستم بینایی خود دارند که به شیوه زندگی آنها مرتبط است. پرندگان شکاری دارای تراکم بسیار بالایی از گیرندهها و سازگاریهای دیگر هستند که دقت بینایی را به حداکثر میرساند. جایگیری چشمان آنها دید دوچشمی خوبی به آنها میدهد و امکان قضاوت دقیق فاصلهها را فراهم میکند. گونههای شبزی دارای چشمهای لولهای، تعداد کمی آشکارسازهای رنگی هستند، اما سلولهای میلهای با تراکم بالایی دارند که در نور ضعیف به خوبی عمل میکنند. پرستودریاییها، کاکاییها و آلباتروسها در میان پرندگان دریایی هستند که قطرات روغن قرمز یا زرد در گیرنده رنگ برای بهبود دید دور به ویژه در شرایط مبهم و مه آلود دارند.