باله راهبهها
From Wikipedia, the free encyclopedia
بالهٔ راهبهها (به انگلیسی: Ballet of the Nuns) اولین باله سپید و اولین باله رومانتیک است.[1] باله راهبهها در واقع یک قسمت از ۳ بخش اپرای بزرگ جاکومو میربیر، به نام رابرت لو دیابل، است. اولین بار این رقص در ۲۲ نوامبر ۱۸۳۱ میلادی در اپرای پاریس اجرا شد. طراح رقص (حال نامشخص است) یحتمل فیلیپو تاگلیونی یا ژان کوراللی بودهاند.[2]
اطلاعات اجمالی بالهٔ راهبگان, طراح رقص ...
بالهٔ راهبگان | |
---|---|
طراح رقص | Filippo Taglioni |
موسیقی | جاکومو مایربر |
اپرانامه | اوژن اسکریب |
بر اساس | Quarante miracles dits de Notre-Dame |
نخستین اجرا | ۲۲ نوامبر ۱۸۳۱ م. اپرای پاریس |
شرکت سازندهٔ باله | باله اپرای پاریس |
شخصیتها | Bertram Robert le Diable Helena, an Abbess Ghosts of Nuns |
طراحی | Henri Duponchel Pierre Ciceri |
موقعیت داستانی | Sainte-Rosalie Cloister in ruins |
آفریده برای | ماری تالیونی |
گونه | Gothic Romanticism |
نوع | باله رومانتیک |
بستن
این بالهٔ کوتاه داستان راهبههای درگذشتهای را روایت میکند که از مقبرههای ویرانشان در صومعه برمیخیزند. هدف آنها اغوای شوالیه، رابرت لو دیابل، به پذیرش طلسمی است که در آن شاهزاده خانم را به دست خواهد آورد. در پایان باله، راهبههای سفیدپوش به مقبره خود برمیگردند.[3]