اشرافیت آمریکایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
اشراف آمریکا، افراد ثروتمند، زمینداران و از طبقه بالای جامعه آمریکا در جنوب مستعمره بودند. استفاده از اصطلاح اشراف در مستعمرات سیزدهگانه آمریکا معمول و رایج نبود. مورخین آن را به منظور اشاره به زمینداران ثروتمند در جنوب این کشور قبل از سال ۱۷۷۶ بهکار میبرند. معمولاً بسیاری از زمینداران، زمینهای زراعتی خود را برای کشاورزان مستأجر سفیدپوست اجاره میدادند. در قسمت شمال مریلند، جز در مناطق هلندی در دره هادسن نیویورک، املاکهای روستایی مربوط به مردم موجود بود.[1][2]
خانوادههای ویرجینیا (به نخستین خانوادههای ویرجینیا مراجعه شود) که طبقه اشراف ویرجینیا را شکل دادند، مانند؛ اجداد جنرال رابرت ئی. لی از نخستین ساکنان ویرجینیا بودند. خانواده استراتفورد هال لی از قدیمیترین طبقه اشراف ویرجینیا محسوب میشوند. خانواده لی یکی از نخستین خانوادههای هستند که در اوایل قرن ۱۷ از پادشاهی انگلستان وارد مستعمره ویرجینیا شدند. مؤسس این خانواده ریچارد لی اول بود که یک ارباب (مالک زمین)، «مهاجر» و از شهر شروپشر انگلستان به ویرجینیا عزیمت کرد. مادر رابرت لی در شرلی پلنتیشن، یکی از زیباترین خانههای ویرجینیا بزرگ شد. پدر جد (پدر پدر پدربزرگ) مادری او، رابرت «شاه» کارتر اهل کروتون هنگام مرگاش در سال ۱۷۳۲ ثروتمندترین مرد مستعمرات بود.[3]
توماس جفرسون، حامی و طرفدار ایده زراعتگرایی آمریکا، در یادداشتهای خود پیرامون ویرجینیا (۱۷۸۵) نوشتهاست: «اگر خداوند قوم برگزیدهٔ داشته باشد، پس کسانیکه در زمین کار میکنند انسانهای برگزیده خدا هستند، قومی که در سینههایشان تقوای اساسی واقعی را گذاشتهاست». جفرسون که بیشتر دوران طفولیتش را در تکاهوی پلانتیشن (Tuckahoe Plantation) بود از نوادگان ویلیم رادندولف بود؛ راندولف مستعمرهنشین و زمیندار اهل انگلستان میباشد که در اواسط قرن هفدهم از این کشور به ایالت ویرجینیا آمد. راندولف در راستای تاریخ و حکومت مستعمره ویرجینیا از سوی انگلستان نقش مهمی ایفا کرد.
جورج واشینگتن یک کشاورز و تجارتپیشه بود که علاقهمندی زیاد به ابتکارات و نوآوری داشت. او در سال ۱۷۸۳ و سپس در سال ۱۷۹۷ به رضایت خود از اجرای وظیفه در اداره دولتی دست کشید تا مزرعه خود در مونت ورنون را مدیریت نموده و سروسامان دهد. سبک زندگی جورج واشینگتن مانند طبقه فوقانی اجتماعی بود. شکار روباه در تمام کشور تفریح مورد علاقه اشراف به حساب میآمد. جورج واشگنتن مانند بیشتری صاحبان مزرعه در ویرجینیا، لوازم و اقلام و سایر اجناس خوب را از انگلستان وارد میکرد و پول آن را از طریق صادرات محصول تنباکو پرداخت مینمود.
مصارف گزاف و غیرقابل پیشبینی بودن بازار تنباکو باعث شد تا منابع مالی بسیاری صاحبان مزرعه در ویرجینیا ناپایدار باشد. توماس جفرسون هنگام مرگ، قرضههای سنگین بر دوش داشت وارثان او مجبور شدند مونتیچلوی او را بفروشند تا قرضههایش را بپردازند. در سال ۱۸۰۹، هنری لی سوم (Henry Lee III)، پدر رابرت ای. لی ورشکست شد و یک سال را در زندان بدهکاران در مونتروس، ویرجینیا سپری کرد که رابرت در آن وقت دو ساله بود.[4][5] ویلیم بایرد سوم در پلانتیشن وستوور (Westover Plantation) که ناامید و ورشکسته شده بود سرانجام در سال ۱۷۷۷ خودکشی کرد.
وود تصریح میدارد که «شمار اندکی از اعضای اشراف آمریکا قادر بودند، همانند آریستوکراسی در انگلستان، از طریق اجارههای زمین به مستأجرین زندگی کنند».[6] برخی زمینداران، مشخصاً در نواحی هلندی بالاایالت نیویورک، زمینهای خود را به مستأجرین اجاره داند ولی بهصورت کلی- «مردم دشت قدیمی جنوب» - زمینهای زراعتی خود را بهطور عادی کشت میکردند.[7]