احمد احسائی
From Wikipedia, the free encyclopedia
احمد بن زینالدین اَحسائی (۱۱۶۶–۱۲۴۲ ق)(۱۸۲۶–۱۷۵۳م) یک عالم شیعه بود که عقاید عرفانی و دینی پیچیدهای ارائه کرد که باعث درگیریهایی بین علمای شیعه شد و در اواخر عمر او بهعنوان یک فرقه مجزای دینی-عرفانی بنام مکتب شیخیه شناخته شد. احمد مدعی بود در خواب از امامان شیعه به او وحی میشود و علوم دینی را از این طریق دریافت میکند و در مسائل کلیدی مربوط به آخرتشناسی عقاید جدیدی ارائه داد وی امامان شیعه را مسلط به امور میدانست و امام زمان را موجود و غیر غایب میدانست و هر روز ظهور منجی را بشارت میداد. این اختلافات، منجر به اتهام بدعت از جانب علمای شیعه شد و مواردی از آزار و اذیت او و پیروانش رخ داد. تعالیم او عرفانی و پیچیده بود، از این رو او اغلب به انجام تقیه میپرداخت و عقاید بحثبرانگیز خود را از مخالفانش پنهان میکرد.[1] پس از او سید کاظم رشتی جانشین وی در ریاست شیخیه شد.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
لحن یا سبک این مقاله بازتابدهندهٔ لحن دانشنامهای مورد استفاده در ویکیپدیا نیست. |
شیخ احمد احسائی | |
---|---|
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۱۱۶۶ |
درگذشته | ۲۷ ژوئن ۱۸۲۶ |
محل دفن | بقیع، مدینه، حجاز (امروزه عربستان سعودی) |
دین | اسلام |
قومیت | عرب |
فرقه | شیعه دوازدهامامی |
مذهب | مکتب شیخیه |
رهبر مسلمان | |
تأثیرگذاران | |
امروزه جمعیت شیخی در ایران و عراق اقلیتی است که عموماً بدون اطلاع از جزئیات کلامی از آن بهعنوان یک گروه استفاده میکنند. پس از احمد، سید کاظم رشتی جانشین او شد و پس از مرگ سید کاظم بسیاری از شیخیان به بابیت و بهائیت گرویدند. این دو رهبر شیخی همچنان مورد توجه بابیان و بهائیان قرار میگیرند و به عنوان پیشگامان معنوی دین خود به آنان نگریسته میشود.