Χρήστης:Egmontaz/Κατάλογος ειδών λεμούριων
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι λεμούριοι είναι στρεψίρρινα πρωτεύοντα, όλα τα είδη των οποίων είναι ενδημικά στη Μαδαγασκάρη. Περιλαμβάνουν το μικρότερο πρωτεύον του κόσμου, το Microcebus berthae, το οποίο ζυγίζει περίπου 30 g, και έχουν μέγεθος που φτάνει έως το μέγεθος του Ίντρι, ο οποίος μπορεί να ζυγίζει έως και 9,5 kg. Ωστόσο προσφάτως εξαφανισμένα είδη ήταν πολύ μεγαλύτερα. Ως προς το 2008, αναγνωρίζονται επίσημα πέντε οικογένειες, 15 γένη, και 99 είδη και υποείδη λεμούριων.[1] Από τα 99 είδη και υποείδη, η Διεθνής Ένωση Διατήρησης της Φύσης (IUCN) έχει καταχωρήσει 8 ως κρισίμως κινδυνεύοντα (CE), 18 ως κινδυνεύοντα (E), 14 ως εύτρωτα (VU), πέντε ως Εγγύς Απειλούμενα (NT), οκτώ ως Ελάχιστης Ανησυχίας (LC), 43 ως Ανεπαρκώς Γνωστά (DD) και τρία τα οποία δεν έχουν εκτιμηθεί ακόμη. Από το 2000 έως το 2008 έχουν περιγραφεί 39 νέα είδη και έχουν αναστηθεί εννέα άλλα τάξα.[1]
Αυτή είναι μια σελίδα χρήστη της Βικιπαίδειας, της ελεύθερης εγκυκλοπαίδειας.
Αν βρήκατε τη σελίδα οπουδήποτε αλλού εκτός από τη Βικιπαίδεια τότε βλέπετε ένα mirror site με το οποίο ο Egmontaz δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Η κανονική διεύθυνση της σελίδας είναι http://el.wikipedia.org/wiki/Χρήστης:Egmontaz/Κατάλογος ειδών λεμούριων. |
Αυτή η σελίδα είναι είτε πρόχειρο είτε υπό κατασκευή.
Παρακαλώ μην κάνετε επεξεργασίες, ευχαριστώ. --Egmontaℨ Πρόχειρο 1 · Πρόχειρο 2 · Πρόχειρο 3 · Πρόχειρο 4 · Πρόχειρο 5 · Πρόχειρο 6 · Πρόχειρο 7 · Πρόχειρο 8 · Πρόχειρο 9 · Πρόχειρο 10
|
Ο αριθμός των ειδών λεμουρίων είναι πιθανό να συνεχίσει να αυξάνεται τα ερχόμενα χρόνια, καθώς οι εύρενες πεδίου και οι κυτταρογενετικές και μοριακές γενετικές έρευνες συνεχίζονται.[1] Δεν υπάρχει απόλυτη συμφωνία ως προς τις τελευταίες αναθεωρήσεις της ταξινομίας των λεμούριων, καθώς κάποιοι ειδικοί προτιμούν την αναγνώριση 50 περίπου ειδών.[2] Οι διαφωνίες είναι πιθανόν να συνεχιστούν, καθώς κάποιοι ειδικοί θεωρούν την μεγάλη αύξηση του αριθμού των ειδών ως ταξινομικό πληθωρισμό (taxonomic inflation). Σε πολλές περιπτώσεις, η ταξινόμηση εξαρτάται τελικώς από τον ορισμό του είδους που χρησιμοποιείται.[3] Στην περίπτωση των λεμούριων της Μαδαγασκάρης, που έχουν υποφέρει πολύ από την αποψίλωση και τον κερματισμό της φυσικής τους κατοικίας, σχεδόν το 25% όλων των ειδών είναι είτε Κινδυνεύονται είτε Κρισίμως Κινδυνεύοντα, ενώ οι περισσότεροι πρέπει να μελετηθούν ακόμα εκτενώς, και σχεδόν όλοι οι πληθυσμοί είναι σε παρακμή. Για αυτούς τους λόγους οι ταξινομιστές και οι οικολόγοι προτιμούν να τους διαχωρίζουν σε διαφορετικά είδη ώστε να αναπτύξουν αποτελεσματική στρατηγική για την διατήρηση του πλήρους εύρους της ποικιλομορφίας των λεμούριων.[1] Έμμεσα αυτό σημαίνει ότι η αναγνώριση ενός είδους θα χορηγήσει σε γενετικώς ξεχωριστούς πληθυσμούς επιπρόσθετη περιβαλλοντική προστασία.
Τουλάχιστον 17 είδη και οκτώ γένη πιστεύεται ότι εξαφανίστηκαν στα τελευταία 2.000 χρόνια αφότου έφτασαν οι πρώτοι άνθρωποι στη Μαδαγασκάρη.[4][5] Όλα τα εξαφανισμένα είδη ήταν μεγάλα, με βάρος που κυμαίνονταν από 10 έως 200 kg. Ο μεγαλύτερος γνωστός υποαπολιθωμένος λεμούριος ήταν ο Archaeoindris fontoynonti, γιγάντιος βραδύποδας λεμούριος, ο οποίος ζύγιζε περισσότερο από ένα σύγχρονο θηλυκό γορίλα. Η εξαφάνιση των μεγαλύτερων λεμούριων συχνά αποδίδεται στην θήρευσή τους από ανθρώπους και πιθανότατα στην καταστροφή της φυσικής τους κατοικίας.[4] Καθώς όλοι οι εξαφανισμένοι λεμούριοι δεν ήταν απλώς μεγάλοι (και έτσι ιδανικά θηράματα), αλλά επίσης αργοκίνητοι (και έτσι ακόμα πιο ευάλωτοι στην ανθρώπινη θήρευση), και εξαιτίας του υποτιθέμενου αργού ρυθμού αναπαραγωγής τους και της χαμηλής πυκνότητας των πληθυσμών τους είναι οι λιγότερο πιθανοί να επιβιώσουν μετά την εισαγωγή των ανθρώπων στο οικοσύστημα.[4] Σταδιακές αλλαγές στο κλίμα ενδέχεται επίσης να έχουν ευθύνη για την εξαφάνιση, και πιθανώς έπαιξαν ένα μικρό ρόλο, ωστόσο καθώς οι μεγαλύτεροι λεμούριοι επιβίωσαν στις κλιματικές αλαγές από προηγούμενες εποχές παγετώνων και εξαφανίστηκαν μόνο μετά την άφιξη των ανθρώπων, δεν είναι πιθανό η κλιματική αλλαγή να φέρει μεγάλη ευθύνη.[4]
Υπάρχουν ισχυρά στοιχεία για εκτεταμένη παρακμή των ζώντων πληθυσμών μετά την άφιξη των ανθρώπων, ιδιαίτερα μεταξύ των μεγαλύτερων και πιο εξειδικευμένων λεμούριων.[4] Όσο οι φυσικές τους κατοικίες συνεχίζουν να συρρικνώνονται, να υποβαθμίζονται και να κερματίζονται, οι εξαφανίσεις πιθανότατα θα συνεχιστούν.