Φραντσέ Πρεσέρεν
Σλοβένος ποιητής / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Φραντσέ Πρεσέρεν (France Prešeren, [fɾanˈtsɛ pɾɛˈʃeːɾən], 2 ή 3 Δεκεμβρίου 1800 – 8 Φεβρουαρίου 1849) ήταν ρομαντικός[10] Σλοβένος ποιητής του 19ου αιώνα, τα ποιήματα του οποίου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Φραντσέ Πρεσέρεν | |
---|---|
Πορτραίτο του Φραντσέ Πρεσέρεν από τον Φραντς Γκόλντενσταϊν | |
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | France Prešeren (Σλοβενικά) |
Γέννηση | 3 Δεκεμβρίου 1800[1][2][3] Vrba[4] |
Θάνατος | 8 Φεβρουαρίου 1849[1][5][6] Κραν[4] |
Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
Χώρα πολιτογράφησης | Αυστριακή Αυτοκρατορία Ιλλυρικές Επαρχίες Δυναστεία των Αψβούργων |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Σλοβενικά[7][8] Γερμανικά[8] |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Βιέννης |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | ποιητής[9] δικηγόρος συγγραφέας ποιητής-νομικός |
Αξιοσημείωτο έργο | Baptism on the Savica |
Επηρεάστηκε από | Βιργίλιος Καρλ Βίλχελμ Φρίντριχ Σλέγκελ Φρίντριχ Σίλερ Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε Λουίς δε Καμόες Άνταμ Μιτσκιέβιτς |
Οικογένεια | |
Σύντροφος | Άνα Γέλοβσεκ |
Τέκνα | Ερνεστίνα Γέλοβσεκ |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος Σλοβένος κλασικός ποιητής και έχει εμπνεύσει τη μεταγενέστερη σλοβενική λογοτεχνία.[11] Έγραψε την πρώτη σλοβενική μπαλάντα και το πρώτο σλοβενικό έπος. Μετά το θάνατό του, έγινε το κύριο όνομα του σλοβενικού λογοτεχνικού κανόνα.[12]
Έδεσε τα μοτίβα της δικής του δυστυχισμένης αγάπης με εκείνη μιας δυστυχισμένης, υποταγμένης πατρίδας. Ειδικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στις Σλοβενικές Χώρες,[12] ένα από τα μοτίβα του Πρεσέρεν, η «εχθρική τύχη», υιοθετήθηκε από τους Σλοβένους ως εθνικός μύθος, και ο Πρεσέρεν έχει περιγραφεί ότι είναι τόσο πανταχού παρόν όσο ο αέρας στη σλοβενική κουλτούρα.
Ο Πρεσέρεν έζησε σε σύγκρουση τόσο με το πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο, όσο και με την επαρχιακή αστική τάξη της Λιουμπλιάνα. Ανέπτυξε σοβαρό αλκοολισμό και προσπάθησε να αυτοκτονήσει τουλάχιστον δύο φορές, αντιμετωπίζοντας απορρίψεις και βλέποντας τους περισσότερους από τους στενότερους φίλους του να πεθαίνουν με τραγικό τρόπο. Η λυρική του ποίηση πραγματευόταν την αγάπη για την πατρίδα του, την πονεμένη ανθρωπότητα, καθώς και την ανεκπλήρωτη αγάπη του για τη μούσα του, Γιούλιγια Πρίμικ.[13]
Έγραψε ποίηση κυρίως στα σλοβενικά, αλλά και στα γερμανικά.[14] Έζησε στην Καρνιόλα και στην αρχή θεωρούσε τον εαυτό του Καρνιολάνο, αλλά σταδιακά υιοθέτησε ευρύτερη σλοβενική ταυτότητα.[15]