Σύνδρομο Άσπεργκερ
διαταραχή του φάσματος του αυτισμού / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το σύνδρομο Άσπεργκερ (Asperger syndrome, «AS»), επίσης γνωστό ως διαταραχή Άσπεργκερ (Asperger disorder, «AD») ή απλά Άσπεργκερ, ήταν το όνομα μιας νευροαναπτυξιακής διαταραχής, που δεν αναγνωρίζεται πλέον ως διάγνωση από μόνη της, καθώς έχει συγχωνευθεί στη διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (ASD)[1][2]. Τα άτομα με Άσπεργκερ, σε αντίθεση με άλλες διαταραχές του φάσματος, συνήθως δεν παρουσιάζουν εκ πρώτης όψεως δυσκολίες στην αντίληψη και στην επικοινωνία, ταυτόχρονα όμως χαρακτηρίζονται από μειωμένη ενσυναίσθηση -την ικανότητα δηλαδή να αντιλαμβάνονται τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων- κάτι που τελικά οδηγεί σε σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση. Παράλληλα έχουν επιρρέπεια στην ανάπτυξη εμμονών, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές και ενδιαφέροντα που κάποιος τρίτος μπορεί να εκλάβει ως περιορισμένα και μονότονα. Επίσης μια γενικότερη αδεξιότητα τόσο σε σωματικές δεξιότητες όσο και στη χρήση του λόγου (που συχνά οδηγεί σε κοινωνική αμηχανία) αναφέρεται συχνά ως σύμπτωμα, όμως δεν απαιτείται για τη διάγνωση του συνδρόμου.[3][4]
Σύνδρομο Άσπεργκερ | |
---|---|
Ένα από τα κυριότερα συμπτώματα του συνδρόμου είναι η ανάπτυξη εμμονών, που οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες και συχνά χωρίς νόημα συμπεριφορές. Το συγκεκριμένο αγόρι έχει εμμονή να τοποθετεί κονσέρβες σε στοίβες. | |
Ειδικότητα | ψυχιατρική |
Ταξινόμηση | |
ICD-10 | F84.5 |
ICD-9 | 299.80 |
OMIM | 608638 |
DiseasesDB | 31268 |
MedlinePlus | 001549 |
eMedicine | ped/147 |
MeSH | F03.550.325.100 |
Το σύνδρομο πήρε το όνομά του από τον Αυστριακό παιδίατρο Χανς Άσπεργκερ, ο οποίος στην πρακτική του το 1944 μελέτησε και περιέγραψε παιδιά με μειωμένες ικανότητες ενσυναίσθησης και λεκτικής επικοινωνίας με τους συνομηλίκους τους, τα οποία παράλληλα ήταν σωματικά αδέξια.[5] Η σύγχρονη αντίληψη για το σύνδρομο Άσπεργκερ διαμορφώθηκε το 1981,[6] και πέρασε από μια περίοδο εκλαΐκευσης,[7][8] για να τυποποιηθεί ως διάγνωση στις αρχές του 1990. Πολλά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με τις πτυχές της διαταραχής[9][10]. Υπάρχει αμφιβολία κατά πόσον διαφέρει από τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, γι' αυτό και εν μέρει η επικράτηση της δεν έχει εδραιωθεί[3] Η διάγνωση του συνδρόμου Άσπεργκερ εξαλείφθηκε το 2013 από την πέμπτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM - 5) και αντικαταστάθηκε από μια διάγνωση της διαταραχής του φάσματος του αυτισμού σε δυσχερή κλίμακα.[11]
Η ακριβής αιτία του συνδρόμου είναι άγνωστη. Πιθανολογείται ότι το σύνδρομο έχει γενετική βάση, όμως δεν υπάρχει καμία γνωστή γενετική αιτία[12][13] και οι τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου δεν έχουν εντοπίσει μία σαφή κοινή παθολογία.[3] Δεν υπάρχει ενιαία αγωγή και η αποτελεσματικότητα συγκεκριμένων παρεμβάσεων υποστηρίζεται μόνο από περιορισμένα δεδομένα.[3] Οι παρεμβάσεις στοχεύουν στη βελτίωση των συμπτωμάτων και της λειτουργίας του οργανισμού. Η κύρια αντιμετώπιση είναι η συμπεριφορική θεραπεία, η οποία εστιάζει σε συγκεκριμένα ελλείμματα για την αντιμετώπιση των περιορισμένων δεξιοτήτων επικοινωνίας, των έμμονων ή επαναλαμβανόμενων ρουτινών και της φυσικής αδεξιότητας.[14] Η κατάσταση των περισσότερων παιδιών βελτιώνεται καθώς αυτά ωριμάζουν και μέχρι την ενηλικίωσή τους, αλλά κάποιες κοινωνικές και επικοινωνιακές δυσκολίες μπορεί να επιμείνουν.[9] Μερικοί ερευνητές και τα ίδια τα άτομα με Άσπεργκερ έχουν υποστηρίξει μια μετατόπιση στις συμπεριφορές που πρόκειται για μια διαφορά, όχι μια αναπηρία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή να θεραπευτεί.[15][16]