Σεργκέι Νετσάγιεφ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ (ρώσικα: Серге́й Генна́диевич Неча́ев, ΔΦΑ: [nʲɪˈt͡ɕæjɪf]), θεωρητικός της επανάστασης, γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1847 στο Ιβάνοβο της Ρωσίας και πέθανε το 1882 στην Αγία Πετρούπολη. Έμεινε γνωστός για τις ιδέες του σχετικά με το ποια θα έπρεπε να είναι η οργάνωση και η δράση ενός επαναστατικού κόμματος, για τη δραστηριότητά του, που ανταποκρινόταν στο οργανωτικό σχήμα που είχε συλλάβει, και για το ολόψυχο δόσιμό του στην υπόθεση της επανάστασης. Μοναδικός σκοπός της ζωής του, για τον οποίο κάθε μέσο είναι θεμιτό (από την αυτοθυσία, τον φανατισμό και την πειθώ μέχρι το ψέμα και τον καταναγκασμό) ήταν η καταστροφή του ρωσικού status quo της εποχής του, του άκρατου δεσποτισμού, καταπίεσης και εκμετάλλευσης των μαζών.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ 2 Οκτωβρίου 1847 Ιβάνοβο, Ρωσική Αυτοκρατορία |
Θάνατος | 21 Νοεμβρίου ή 3 Δεκεμβρίου 1882 (35 ετών) Αγία Πετρούπολη, Ρωσική Αυτοκρατορία |
Εθνικότητα | Ρωσική |
Θρησκεία | άγνωστη (μάλλον Χριστιανός Ορθόδοξος) |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[1] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Οικογένεια | |
Οικογένεια | Nechaev |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Κατά το 1868-1869 ο Νετσάγιεφ συμμετείχε στο φοιτητικό επαναστατικό κίνημα στην Αγία Πετρούπολη. Το Μάρτιο του 1869 γνώρισε στη Γενεύη τον εξορισμένο ρώσο αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν και ανέπτυξε στενή, αν και βραχύχρονη, συνεργασία μαζί του. Την ίδια χρονιά έγραψε την Κατήχηση του Επαναστάτη, η οποία συγκεκριμενοποιεί την αγωνιστική φιλοσοφία του και μια ηθική κατά την οποία κάθε μέσο που υπηρετεί τον επαναστατικό σκοπό είναι δικαιολογημένο (κατά τον ιησουιτικό αφορισμό Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα).
Το Σεπτέμβριο του 1869, επέστρεψε στη Μόσχα όπου και ίδρυσε μια μικρή μυστική επαναστατική ομάδα, τη Δικαιοσύνη του Λαού, γνωστή επίσης ως Εταιρεία του Τσεκουριού. Αυτή βασιζόταν στις αρχές της Κατήχησης και απαιτούσε από τα μέλη της απόλυτη υποταγή στον αρχηγό τους. Όταν ο Ι. Ιβάνοφ, φοιτητής και μέλος της ομάδας, διαμαρτυρήθηκε εναντίον των μεθόδων του Νετσάγιεφ, αυτός οργάνωσε την εκτέλεσή του, την οποία μάλιστα διέπραξε ο ίδιος το Νοέμβριο του 1869, παρόντων κι άλλων μελών της ομάδας. Όταν αποκαλύφθηκε το έγκλημα, ο Νετσάγιεφ διέφυγε στην Ελβετία, 67 όμως μέλη της ομάδας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο.
Ο Νετσάγιεφ αργότερα επανασυνδέθηκε με το Μπακούνιν και συμμετείχε σε επαναστατικές ενέργειες ώσπου η θεωρούμενη ως ασυνείδητη συμπεριφορά του τον απαξίωσε στα μάτια του Μπακούνιν και άλλων Ρώσων εμιγκρέδων. Ύστερα από αίτηση της ρωσικής κυβέρνησης, ο Νετσάγιεφ συνελήφθη από την ελβετική αστυνομία το 1872 και εκδόθηκε στη Ρωσία. Καταδικάστηκε σε εικοσαετή φυλάκιση στο φρούριο Πετροπάβλοφσκ, όπου πέθανε σε ηλικία 35 ετών, από απροσδιόριστη αιτία, παραμένοντας ως την τελευταία στιγμή πιστός στις αρχές του και αλύγιστος στη συμπεριφορά του. Μέσα στη φυλακή ο Νετσάγιεφ πήρε με το μέρος του ορισμένους δεσμοφύλακες, οι οποίοι τον βοήθησαν να επικοινωνήσει με έτερους φυλακισμένους συντρόφους του και με την κεντρική επιτροπή της οργάνωσης Λαϊκή Θέληση (Ναρόντναγια Βόλια, η ομάδα που οργάνωσε και εκτέλεσε τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β').
Ο χαρακτήρας του Νετσάγιεφ ενέπνευσε τον Ντοστογιέφσκι, ο οποίος τον χρησιμοποίησε ως πρότυπο για τον ήρωά του Πιοτρ Βερχοβένσκι στους Δαιμονισμένους.