Σαντζάκι της Αλεξανδρέττας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας[1] (οθωμανικά τουρκικά: سنجاق اسکندرون, αραβικά: لواء الإسكندرونة, γαλλικά: sandjak d'Alexandrette) ήταν σαντζάκι στην εντολή της Συρίας αποτελούμενο από δύο καζάδες του πρώην βιλαετίου του Χαλεπίου (Αλεξανδρέττας και Αντιόχειας) και κατέστη αυτόνομη δυνάμει του Άρθρου 7 της Συνθήκης της Άγκυρας του 1921: "Για την περιοχή της Αλεξανδρέτας θα δημιουργηθεί ειδικό διοικητικό καθεστώς, οι Τούρκοι κάτοικοι της περιοχής θα απολαμβάνουν ευκολίες στην πολιτιστική τους ανάπτυξη. Η Τουρκική γλώσσα θα έχει επίσημη αναγνώριση".[2] Αυτό οφειλόταν στην παρουσία των τουρκικών λαών μαζί με τους Συριακούς και τους Άραβες των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων: Σουνίτες Μουσουλμάνοι, Αλαουίτες, Συριακοί Ορθόδοξοι, Ελληνορθόδοξοι, Έλληνες Καθολικοί και Μαρωνίτες. Υπήρχαν επίσης κοινότητες Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων, Εβραίων και Κούρδων.
Το 1923, η Αλεξανδρέττα ήταν συνδεδεμένη με το κράτος του Χαλεπίου και το 1925 συνδέθηκε με το συνδυασμένο κράτος της Συρίας, το οποίο εξακολουθούσε να έχει ιδιαίτερη διοικητική ιδιότητα.[3] Οι εκλογές του 1936 στο σαντζάκι επέστρεψαν δύο βουλευτές που ευνοούσαν την ανεξαρτησία της Συρίας από τη Γαλλία και αυτό προκάλεσε κοινές ταραχές καθώς και παθιασμένα άρθρα στον τουρκικό και συριακό τύπο. Στο σαντζάκι δόθηκε αυτονομία τον Νοέμβριο του 1937 σε μια ρύθμιση που διαμεσολαβεί η ένωση. Σύμφωνα με το νέο του καταστατικό, το σαντζάκι έγινε «διακριτό αλλά όχι χωρισμένο» από τη γαλλική εντολή της Συρίας σε διπλωματικό επίπεδο, που συνδέεται τόσο με τη Γαλλία όσο και με την Τουρκία για θέματα άμυνας.