Σάντσο ΣΤ΄ της Ναβάρρας
Βασιλέας της Ναβάρρας (1150-1194) / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Σάντσο ΣΤ΄ της Ναβάρρας ή Σάντσο ο Σοφός (βασκ.: Antso VI, 21 Απριλίου 1132 - 27 Ιουνίου 1194)[3] βασιλιάς της Ναβάρρας (1150 - 1194) ήταν γιος και διάδοχος του Γκαρσία Ραμίρεζ της Ναβάρρας και της Μαργαρίτας του Λ'Αιγκλ. Ο Σάντσο ΣΤ΄ ήταν ο πρώτος μονάρχης που χρησιμοποίησε τον τίτλο βασιλιάς της Ναβάρρας, οι προηγούμενοι του χρησιμοποιούσαν τον τίτλο βασιλιάς της Παμπλόνα από το όνομα της πρωτεύουσας του βασιλείου. Η βασιλεία του ήταν γεμάτη από συγκρούσεις με την Καστίλη και την Αραγωνία, ίδρυσε πολλά μοναστήρια και αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, είναι ο πρώτος μονάρχης που έφερε την Ναβάρρα υπό Ευρωπαϊκή επίδραση.
Σάντσο ΣΤ΄ της Ναβάρρας | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 21 Απριλίου 1132 |
Θάνατος | 27 Ιουνίου 1194 Navarreria |
Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός της Παμπλόνα |
Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Ναβάρρας |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Navarro-Aragonese |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | ηγεμόνας |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Σάντσα της Καστίλης, βασίλισσα της Ναβάρρας (από 1153)[1] |
Τέκνα | Σάντσο Ζ΄ της Ναβάρρας Λευκή της Ναβάρρας (1177-1229) Βερεγγαρία της Ναβάρρας[2] |
Γονείς | Γκαρθία Ραμίρεθ της Ναβάρρας και Μαργαρίτα του Λ'Αίγκλ |
Αδέλφια | Λευκή της Ναβάρρας, βασίλισσα της Καστίλης Μαργαρίτα της Ναβάρρας Σάντσα της Ναβάρρας Ερρίκος του Μοντεσκαλιόσο |
Οικογένεια | Οίκος των Χιμένεθ |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Μονάρχης της Παμπλόνα (1150–1162) Βασιλέας της Ναβάρρας (1162–1194) King of Artaxoa (1157–1158) |
Θυρεός | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Προσπάθησε να επαναφέρει το βασίλειο στα παλιά του σύνορα τα οποία είχαν μειωθεί σημαντικά με τις Συνθήκες του Τουντεζέν και του Καρριόν που υπέγραψε με την Καστίλη και την Αραγωνία τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, η Συνθήκη της Σόρια επικυροποίησε περισσότερο τις προηγούμενες συνθήκες. Μπροστά στον κίνδυνο να δεχτεί επίθεση στις δυτικές περιοχές της Ναβάρρας ο Σάντσο ίδρυσε το 1181 μια σειρά από πόλεις. Με τον κόμη Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Δ΄ της Βαρκελώνης είχε εχθρικές σχέσεις αλλά με τον γιο του Αλφόνσο Β΄ της Αραγωνίας έκανε ειρηνική συνθήκη λαμβάνοντας την Μουρκία ενώ υπέγραψαν σύμφωνο κοινής υποστήριξης σε περίπτωση που δεχτούν επίθεση από την Καστίλη.