Ρωμαϊκή Ιταλία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ιταλία (και στη λατινική και στην ιταλική γλώσσα· αναφέρεται επίσης ως Ρωμαϊκή Ιταλία) ήταν η πατρίδα των αρχαίων Ρωμαίων. [1] [2] [3] [4] Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, η Ιταλία ήταν η προγονική κατοικία, που υποσχέθηκε ο Δίας στον Αινεία της Τροίας και στους απογόνους του, Ρωμύλο και Ρώμο, που ήταν οι ιδρυτές της Ρώμης. Πέρα από τις θρυλικές μαρτυρίες, η Ρώμη ήταν μία ιταλική πόλη-κράτος, που άλλαξε τη μορφή διακυβέρνησής της από βασίλειο σε Δημοκρατία και στη συνέχεια αναπτύχθηκε στο πλαίσιο μίας χερσονήσου, στην οποία κυριαρχούσαν οι Γαλάτες, οι Λίγουρες, οι Βενέτι, οι Καμούνοι και οι Ίστριοι στο Βορρά, οι Ετρούσκοι, φυλές Λατίνων, Φαλίσσι, Πιτσέντες και Ούμβροι (όπως οι Σαβίνες) στο Κέντρο, και οι φυλές των Ιαπυγίων (όπως οι Μεσσάπιοι), οι φυλές των Οσκών (όπως οι Σαμνίτες ) και ελληνικές αποικίες στο Νότο.
Η ενοποίηση της Ιταλίας σε μία ενιαία οντότητα, συνέβη κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής επέκτασης στη χερσόνησο, όταν η Ρώμη σχημάτισε μία μόνιμη ένωση με τις περισσότερες από τις τοπικές φυλές και πόλεις. [5] Η δύναμη της ιταλικής συνομοσπονδίας ήταν ένας κρίσιμος παράγοντας για την άνοδο της Ρώμης, ξεκινώντας από τους Καρχηδονιακούς και Μακεδονικούς πολέμους μεταξύ του 3ου και του 2ου αι. π.Χ. Καθώς οι ρωμαϊκές επαρχίες ιδρύονταν σε όλη τη Μεσόγειο, η Ιταλία διατήρησε ένα ειδικό καθεστώς, που την έκανε domina provinciarum («κυβερνήτη των επαρχιών»), [6] [7] [8] και –ειδικά σε σχέση με τους πρώτους αιώνες της αυτοκρατορικής σταθερότητας– rectrix mundi ("κυβερνήτη του κόσμου") [9] [10] και omnium terrarum parens («γονέας όλων των γαιών»). [11] [12] Ένα τέτοιο καθεστώς σήμαινε ότι, εντός της Ιταλίας σε περιόδους ειρήνης, οι Ρωμαίοι αξιωματούχοι ασκούσαν επίσης το imperium domi (αστυνομική εξουσία) ως εναλλακτική λύση στις imperium militiae (στρατιωτική εξουσία). Οι κάτοικοι της Ιταλίας είχαν λατινικά δικαιώματα, καθώς και θρησκευτικά και οικονομικά προνόμια.
Η περίοδος μεταξύ του τέλους του 2ου αι. π.Χ. και του 1ου αι. π.Χ. ήταν ταραχώδης, ξεκινώντας με τους Σερβιλίους Πολέμους, συνεχίζοντας με την αντίθεση της αριστοκρατικής ελίτ στους λαϊκιστές μεταρρυθμιστές και οδηγώντας σε έναν Κοινωνικό Πόλεμο στη μέση της Ιταλίας. Ωστόσο η ρωμαϊκή υπηκοότητα αναγνωρίστηκε στους υπόλοιπους Ιταλούς μέχρι το τέλος της σύγκρουσης, και στη συνέχεια επεκτάθηκε στην Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία, όταν ο Ιούλιος Καίσαρας έγινε Ρωμαίος δικτάτορας. Στο πλαίσιο της μετάβασης από τη Δημοκρατία στο Πριγκιπάτο, η Ιταλία ορκίστηκε πίστη στον Οκταβιανό Αύγουστο και στη συνέχεια οργανώθηκε σε 11 περιοχές από τις Άλπεις έως το Ιόνιο Πέλαγος.
Ακολούθησαν περισσότεροι από δύο αιώνες σταθερότητας. Αρκετοί Αυτοκράτορες έκαναν αξιοσημείωτα επιτεύγματα σε αυτήν την περίοδο: ο Κλαύδιος ενσωμάτωσε τη Βρετανία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Βεσπασιανός υπέταξε τη Μεγάλη Εξέγερση της Ιουδαίας και αναμόρφωσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο Τραϊανός κατέκτησε τη Δακία και νίκησε την Παρθία και ο Μάρκος Αυρήλιος έγινε ο ιδανικός βασιλιάς φιλόσοφος.
Η κρίση του 3ου αι. έπληξε την Ιταλία ιδιαίτερα σκληρά και άφησε το ανατολικό μισό της Αυτοκρατορίας πιο ακμάζον. Το 286 ο Αυτοκράτορας Διοκλητιανός την αυτοκρατορική κατοικία, που συνδέεται με τις δυτικές επαρχίες (τη μετέπειτα Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), τη μετέφερε από τη Ρώμη στο Μεδιόλανον. [13] Εν τω μεταξύ, τα νησιά Κορσική, Σαρδηνία, Σικελία και Μάλτα προστέθηκαν στην Ιταλία από τον Διοκλητιανό το 292, και ιταλικές πόλεις όπως το Mεδιόλανον και η Ραβέννα συνέχισαν να λειτουργούν ως de facto πρωτεύουσες για τη Δύση.
Ο επίσκοπος της Ρώμης είχε αποκτήσει σημασία σταδιακά από τη βασιλεία του Κωνσταντίνου Α΄ και του δόθηκε θρησκευτική πρωτοκαθεδρία με το έδικτο της Θεσσαλονίκης υπό τον Θεοδόσιο Α'. Η Ιταλία έπαθε εισβολές πολλές φορές από τους περιπλανώμενους γερμανικούς λαούς και περιέπεσε υπό τον έλεγχο του Οδόακρου, όταν ο Ρωμύλος Αύγουστος καθαιρέθηκε το 476. Εκτός από περίπου μία εικοσαετία μεταξύ του τέλους του Γοτθικού Πολέμου στα μέσα της δεκαετίας του 550 και της εισβολής των Λομβαρδών στην Ιταλία το 568, όταν η (Ανατολική) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επανένωσε την Ιταλία, καμία ενιαία αρχή δεν ιδρύθηκε στην Ιταλία στο σύνολό της, έως ότου επανενώθηκε τον 19ο αι. από τον Οίκο της Σαβοΐας στο βασίλειο της Ιταλίας, που έγινε η σημερινή Ιταλική Δημοκρατία το 1946.