Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1974
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1974 ήταν η 10η διοργάνωση, που διεξήχθη για πρώτη φορά στη Δυτική Γερμανία από τις 13 Ιουνίου μέχρι τις 7 Ιουλίου. Αυτή τη φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε ένα νέο τρόπαιο, το οποίο ονομαζόταν Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA. Το παλαιό τρόπαιο Ζιλ Ριμέ είχε πλέον εγκατασταθεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο και έτσι με απόφαση της FIFA οι 16 εθνικές ομάδες, που έφτασαν στη Δυτική Γερμανία για την τελική φάση της διοργάνωσης θα αγωνίζονταν για αυτό το καινούργιο έπαθλο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA, ένα ολόχρυσο τρόπαιο 18 καρατίων που αναπαριστά δύο ποδοσφαιριστές να σηκώνουν τον πλανήτη Γη, ύψους 36 εκατοστών και βάρους 4,97 κιλών, είναι έργο του Ιταλού καλλιτέχνη Σίλβιο Γκατζανίκα.[1][2]
Fußball-Weltmeisterschaft 1974 (Γερμανικά) | |
---|---|
Επίσημo λογότυπο | |
Πληροφορίες | |
Χώρα | Δυτική Γερμανία |
Διοργανωτής | FIFA |
Ημερομηνίες | 13 Ιουνίου 1974 |
Τερματισμός | 7 Ιουλίου 1974 |
Στάδια | 9 |
Κατάταξη | |
Πρώτη θέση | Δυτική Γερμανία (2ος τίτλος) |
Δεύτερη θέση | Ολλανδία |
Τρίτη θέση | Πολωνία |
Τέταρτη θέση | Βραζιλία |
Στατιστικά | |
Καλ. παίκτης | Γιόχαν Κρόιφ |
Καλ. νεαρότερος παίκτης | Βουαντίσουαφ Ζμούντα |
Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση |
Ήταν σαφές ότι θα το κατακτούσε η ομάδα που θ' απέδιδε με τον καλύτερο τρόπο το λεγόμενο «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο», το οποίο έδρεπε δάφνες τότε στην Ευρώπη με ιδανικό εκφραστή του τον ΑΦΚ Άγιαξ. Με ηγέτη τον Γιόχαν Κρόιφ και κορμό τους συμπαίκτες του στον Άγιαξ, η Ολλανδία έδειχνε ως τον τελικό ότι θα ήταν η διάδοχος της γερασμένης Βραζιλίας, από την οποία είχε αποσυρθεί ο Πελέ.[3][4] Οι «οράνιε», με εντυπωσιακές εμφανίσεις και επιβλητικές νίκες και επί των τριών μεγάλων δυνάμεων της Νότιας Αμερικής (2-0 επί της Ουρουγουάης, 4-0 επί της Αργεντινής, 2-0 επί της Βραζιλίας), προέλασαν μέχρι τον τελικό του Μονάχου.[5][6][7]
Οι διοργανωτές Δυτικογερμανοί, ωστόσο, είχαν τη δική τους συνταγή. Ηγέτης ήταν ο «Κάιζερ» Φραντς Μπεκενμπάουερ και κορμός η Μπάγερν Μονάχου, που τότε διαδεχόταν τον Άγιαξ στη συλλογή Κυπέλλων Πρωταθλητριών Ευρώπης. Όμως, λίγες μέρες πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, οι διεθνείς απείλησαν με αποχή όταν πληροφορήθηκαν ότι τα πριμ που είχαν τάξει Ιταλοί και Ολλανδοί στους παίκτες τους ήταν πολλαπλάσια από αυτά που τους είχε υποσχεθεί η δυτικογερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Ο προπονητής τους, Χέλμουτ Σεν, άρχισε την επείγουσα αναζήτηση άλλων 22 ποδοσφαιριστών, ώσπου χάρη στην ενωτική παρέμβαση του Μπεκενμπάουερ και νέες υποσχέσεις της Ομοσπονδίας, η τάξη αποκαταστάθηκε.[8]
Οι Δυτικογερμανοί ξεκίνησαν διστακτικά, αλλά βελτιώθηκαν στη δεύτερη φάση, ξεπέρασαν τα εμπόδια Γιουγκοσλάβων και Σουηδών και στον κρίσιμο αγώνα που θα έδινε το εισιτήριο για τον τελικό αντιμετώπισαν την Πολωνία, την ομάδα των Ντέινα, Λάτο, Ζμούντα, που είχε κάνει την έκπληξη στα προκριματικά της διοργάνωσης, αφήνοντας εκτός τελικής φάσης την Αγγλία, και εκτός ημιτελικής φάσης την Ιταλία. Στο γήπεδο της Φραγκφούρτης, ο Πολωνός τερματοφύλακας Τομασέφσκι απέκρουσε πέναλτι του Ούλι Χένες, ο Δυτικογερμανός ομόλογός του, Σεπ Μάιερ, έκανε σωτήριες επεμβάσεις προ των Λάτο και Γκάντοχα και τελικά ήταν ο Γκερντ Μίλερ, εκείνος που έδωσε στους διοργανωτές τη νίκη και την πρόκριση στον τελικό.[9]