Ινδο-Ρωμαϊκές εμπορικές σχέσεις
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι ινδο-ρωμαϊκές εμπορικές σχέσεις (βλέπε επίσης το εμπόριο των μπαχαρικών και την Οδό του θυμιάματος) ήταν το εμπόριο μεταξύ της Ινδικής υποηπείρου και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Το εμπόριο μέσω των χερσαίων διαδρομών των καραβανιών διά μέσου της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής, με σχετικά μικρό όγκο σε σύγκριση με τους μετέπειτα χρόνους, ήταν πιο αργό από το νότιο εμπορικό δρομολόγιο μέσω της Ερυθράς Θάλασσας και της χρήσης των μουσώνων, το οποίο ξεκίνησε περίπου στις αρχές της Μετά Χριστόν (μ.Χ.) εποχής, έπειτα από τη βασιλεία του Αυγούστου και την κατάκτηση της Αιγύπτου από αυτόν το 30 π.Χ. [1]
Η νότια διαδρομή τόσο βοήθησε στην ενίσχυση του εμπορίου μεταξύ της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ινδικής υποηπείρου, ώστε οι Ρωμαίοι πολιτικοί και ιστορικοί καταγράφουν την έλλειψη αργύρου και χρυσού, που προήλθε από την αγορά μεταξωτών για να κολακευτούν οι Ρωμαϊκές σύζυγοι. Η νότια διαδρομή αυξήθηκε, μειώνοντας -και τελικά αντικαθιστώντας- τη χερσαία εμπορική οδό. [2]
Ρωμαίοι και Έλληνες έμποροι επισκέφτηκαν την αρχαία χώρα των Ταμίλ, σήμερα στη Νότια Ινδία και τη Σρι Λάνκα, εξασφαλίζοντας το εμπόριο με τα παραθαλάσσια κράτη των Ταμίλ των δυναστειών Πάντυαν, Τσόλα και Τσέρα. Είχαν καθιερώσει εμπορικές εγκαταστάσεις, που εξασφάλιζαν το εμπόριο με την ινδική υποήπειρο μέσω του ελληνορωμαϊκού κόσμου από την εποχή της Πτολεμαϊκής δυναστείας [3]. Το εμπόριο ξεκίνησε λίγες δεκαετίες πριν από την έναρξη της Μετά Χριστόν Εποχής και παρέμεινε πολύ μετά την πτώση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. [4] Όπως καταγράφηκε από τον Στράβωνα, ο Αυτοκράτορας Αύγουστος της Ρώμης δέχτηκε στην Αντιόχεια έναν πρέσβη από έναν βασιλιά της Νότιας Ινδίας, που ονομαζόταν Πάντυαν της Ντραμίρα. Η χώρα των Πάντυας, η Παντί Μαντάλα, χαρακτηρίστηκε ως η Μεσόγειος των Πάντυαν στον Περίπλου και o Βασιλικός Τρόπος των Πάντυαν από τον Πτολεμαίο. [5] Οι εγκαταστάσεις διατηρήθηκαν και μετά από την απώλεια για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των λιμανιών της Αιγύπτου και της Ερυθράς Θάλασσας [6] (περ. 639-645 μ.Χ.) υπό την πίεση των μουσουλμανικών κατακτήσεων. Κάποια στιγμή, μετά τον χωρισμό των επικοινωνιών μεταξύ του Χριστιανικού Βασιλείου του Αξούμ και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 7ο αιώνα, το Βασίλειο του Αξούμ έπεσε σε μία αργή παρακμή και δεν εμφανίζεται στις δυτικές πηγές. Επιβίωσε, παρά την πίεση των Ισλαμικών δυνάμεων, μέχρι τον 11ο αιώνα, όταν αναδιαμορφώθηκε έπειτα από μια δυναστική διαμάχη. Οι επικοινωνίες αποκαταστάθηκαν μετά την υποχώρηση των μουσουλμανικών δυνάμεων.