Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ιάκωβος Β΄ (αγγλικά: James II of England, γαελικά: Séamas II, 14 Οκτωβρίου 1633 – 16 Σεπτεμβρίου 1701)[1] ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και, ως Ιάκωβος Ζ΄[2], βασιλιάς της Σκωτίας, από τις 6 Φεβρουαρίου 1685 μέχρι τα τέλη του 1688, οπότε εκθρονίστηκε από την Ένδοξη Επανάσταση. Ήταν ο τελευταίος Ρωμαιοκαθολικός μονάρχης που βασίλευσε στα Βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας.
Ιάκωβος Β΄ | |
---|---|
Ιάκωβος Β΄, του Σερ Πήτερ Λήλυ. | |
Περίοδος | 6 Φεβρουαρίου 1685 – 11 Δεκεμβρίου 1688 |
Στέψη | 23 Απριλίου 1685 (Αγγλία) |
Προκάτοχος | Κάρολος Β΄ |
Διάδοχος | Γουλιέλμος Γ΄ και Μαρία Β΄ Ιάκωβος Γ΄ και Η΄ |
Γέννηση | 14 Οκτωβρίου 1633 Παλάτι του Αγίου Ιακώβου, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο |
Θάνατος | 16 Σεπτεμβρίου 1701 (67 ετών) Σαιν Ζερμαίν εν Λαι, Γαλλία |
Τόπος ταφής | Σαιν Ζερμαίν εν Λαι |
Σύζυγος | Άννα Χάιντ Μαρία της Μόντενα |
Επίγονοι | Μαρία Β΄ της Αγγλίας Άννα της Μεγάλης Βρετανίας Ιάκωβος της Ουαλίας Λουίζα Μαρία Θηρεσία Στιούαρτ |
Οίκος | Οίκος των Στιούαρτ |
Πατέρας | Κάρολος Α΄ της Αγγλίας |
Μητέρα | Ερριέττα Μαρία της Γαλλίας |
Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολικισμός |
Υπογραφή | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ως δεύτερος πρεσβύτερος γιος του Καρόλου Α΄, ανέβηκε στον θρόνο μετά τον θάνατο του αδελφού του, Καρόλου Β΄. Αντιμετώπισε συνεχώς αυξανόμενη αντίσταση από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες της Βρετανίας επειδή ήταν γαλλόφιλος και υπέρ του Ρωμαιοκαθολικισμού και επειδή απέβλεπε στην εδραίωση απόλυτης μοναρχίας. Όταν απέκτησε άρρενα διάδοχο, ξέσπασε κρίση και διάφορες προσωπικότητες κάλεσαν το γαμπρό και ανιψιό του Γουλιέλμο Γ΄ της Οράγγης να πάρει το θρόνο, ο οποίος ήταν Κυβερνήτης των Ηνωμένων Επαρχιών των Κάτω Χωρών. Ήταν η λεγόμενη Ένδοξη Επανάσταση του 1688. Ο Ιάκωβος εγκατέλειψε την Αγγλία και συνεπώς θεωρήθηκε έκπτωτος[3]. Αντικαταστάθηκε από τον Γουλιέλμο της Οράγγης που έγινε βασιλιάς ως Γουλιέλμος Γ΄, κυβερνώντας από κοινού με τη σύζυγο του, και κόρη του Ιακώβου, Μαρία Β΄. Έτσι ο Γουλιέλμος και η Μαρία, αμφότεροι Προτεστάντες, έγιναν από κοινού μονάρχες το 1689. Ο Ιάκωβος έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να ανακτήσει τους θρόνους του, όταν αποβιβάσθηκε στην Ιρλανδία το 1689 αλλά μετά την ήττα του από τις δυνάμεις του Γουλιέλμου στη Μάχη του Μπόυν το καλοκαίρι του 1690 επέστρεψε στη Γαλλία. Έζησε εκτός της Βρετανίας το υπόλοιπο της ζωής του ως διεκδικητής του θρόνου, έχοντας σχηματίσει μια αυλή χρηματοδοτούμενη από τον εξάδελφο και σύμμαχο του, Λουδοβίκο ΙΔ΄.
Ο Ιάκωβος είναι γνωστός για τις πεποιθήσεις του περί της θείας προέλευσης των δικαιωμάτων των μοναρχών αλλά και για τις απόπειρες του να επιτύχει θρησκευτική ελευθερία για τους Ρωμαιοκαθολικούς αφενός και τους ακραίους Διαμαρτυρόμενους, Πουριτανούς και Πρεσβυτεριανούς αφετέρου, οι οποίες έβρισκαν αντίθετο το Αγγλικό Κοινοβούλιο. Παράλληλα όμως καταδίωξε τους Πρεσβυτεριανούς της Σκωτίας. Το Κοινοβούλιο, αντιτέθηκε στην άνοδο του απολυταρχισμού που σημειώθηκε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στην απώλεια της νομικής κυριαρχίας του επί της Εκκλησίας της Αγγλίας και είδε την αντίθεση αυτή ως ένα τρόπο να διατηρήσει αυτά που θεωρούνταν παραδοσιακές Αγγλικές ελευθερίες. Αυτή η τάση έκανε την τετραετή βασιλεία του Ιακώβου έναν αγώνα για υπεροχή μεταξύ του Αγγλικού Κοινοβουλίου και του Στέμματος που κατέληξε στην εκθρόνιση του, την ψήφιση της Αγγλικής Χάρτας των Δικαιωμάτων (English Bill of Rights) του 1689, και την Αννοβεριανή διαδοχή.