Εκατό σχολές σκέψης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι εκατό σχολές σκέψης (κινεζικά: 諸子百家, πινγίν: zhūzǐ bǎijiā) ήταν φιλοσοφίες και σχολές που άκμασαν από τον 6ο αιώνα π.Χ. έως το 221 π.Χ. κατά την περίοδο της άνοιξης και του φθινοπώρου και την περίοδο των εμπόλεμων κρατών της αρχαίας Κίνας.[1]
Μια εποχή μεγάλης πολιτιστικής και πνευματικής επέκτασης στην Κίνα,[2] ήταν γεμάτη χάος και αιματηρές μάχες, αλλά ήταν επίσης γνωστή ως η Χρυσή Εποχή της κινεζικής φιλοσοφίας επειδή ένα ευρύ φάσμα σκέψεων και ιδεών αναπτύχθηκε και συζητήθηκε ελεύθερα.[3] Το φαινόμενο έχει ονομαστεί διαμάχη των εκατό σχολών σκέψης (百家争鸣 / 百家争鸣, bǎijiā zhēngmíng).[4][5] Οι σκέψεις και οι ιδέες που συζητήθηκαν και βελτιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχουν επηρεάσει βαθιά τον τρόπο ζωής και την κοινωνική συνείδηση των χωρών της Ανατολικής Ασίας και την ανατολική ασιατική διασπορά σε όλο τον κόσμο.
Και οι εκατό σχολές σκέψης προέκυψαν ως απάντηση στις πρακτικές συνθήκες. Οι φιλόσοφοί τους ήταν είτε κυβερνητικοί αξιωματούχοι είτε λόγιοι, που ταξίδευαν από το ένα φεουδαρχικό κράτος στο άλλο και πρόσφεραν ιδέες για κοινωνική μεταρρύθμιση. Εξέφραζαν τις ιδέες τους σε συνομιλίες, επίσημα έγγραφα ή σύντομες πραγματείες, κι έθεσαν τις βάσεις για τους μεταγενέστερους φιλοσόφους.[1]
Αυτή η περίοδος έληξε με την άνοδο της αυτοκρατορικής δυναστείας Τσιν και την επακόλουθη εκκαθάριση της διαμάχης (焚書坑儒, fénshū kēngrú), μέσω της εικαζόμενης καύσης των βιβλίων και εκτέλεσης των μελετητών.[6]