Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τη Δυναστεία του Ηρακλείου
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ύπο τη Δυναστεία του Ηρακλείου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διοικούνταν από Αυτοκράτορες της Δυναστείας του Ηρακλείου αρχές του 7ου αιώνα, μεταξύ 610 και 711. Ο Ηράκλειος και οι απόγονοί του κυβέρνησαν σε μία περίοδο συγκλονιστικών γεγονότων, που αποτέλεσαν ορόσημο στην ιστορία της Αυτοκρατορίας και του κόσμου.
Ο Ηράκλειος, ο ιδρυτής της δυναστείας του, ήταν Αρμενικής καταγωγής. [1] [2] [3]
Στην αρχή της δυναστείας, ο πολιτισμός της Αυτοκρατορίας ήταν ακόμη ουσιαστικά αρχαίος Ρωμαϊκός, κυριαρχώντας στη Μεσόγειο και φιλοξενούσε έναν ευημερούντα αστικό πολιτισμό της Ύστερης Αρχαιότητας. Αυτός ο κόσμος καταστράφηκε από διαδοχικές εισβολές, που είχαν ως αποτέλεσμα εκτεταμένες εδαφικές απώλειες, οικονομική κατάρρευση και πληγές που ερήμωσαν τις πόλεις, ενώ οι θρησκευτικές διαμάχες και οι εξεγέρσεις αποδυνάμωσαν περαιτέρω την Αυτοκρατορία.
Μέχρι το τέλος της δυναστείας, η Αυτοκρατορία είχε εξελιχθεί σε μία διαφορετική κρατική δομή: γνωστή πλέον στην ιστοριογραφία ως μεσαιωνικό Βυζάντιο, μία κυρίως αγροτική, στρατιωτική κοινωνία, που βρισκόταν σε μια μακρά μάχη με το μουσουλμανικό χαλιφάτο. Ωστόσο, η Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγινε πολύ πιο ομοιογενής, καθώς περιορίστηκε στις κυρίως ελληνόφωνες και σταθερά Χαλκηδονικές περιοχές του πυρήνα της, γεγονός που της επέτρεψε να ξεπεράσει αυτές τις καταιγίδες και να εισέλθει σε μία περίοδο σταθερότητας υπό τη διάδοχη Συριακή δυναστεία (των Ισαύρων).
Η δυναστεία του Ηρακλείου πήρε το όνομά της από τον στρατηγό Ηράκλειο τον Νεότερο, ο οποίος το 610 απέπλευσε από την Καρχηδόνα, ανέτρεψε τον σφετεριστή Φωκά και στέφθηκε Αυτοκράτορας. Εκείνη την εποχή, η Αυτοκρατορία είχε εμπλακεί σε πόλεμο με την Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η οποία την επόμενη δεκαετία κατέκτησε τις ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας.
Μετά από έναν μακρύ και εξαντλητικό αγώνα, ο Ηράκλειος κατάφερε να νικήσει τους Πέρσες και να αποκαταστήσει την Αυτοκρατορία, για να χάσει και πάλι αυτές τις επαρχίες λίγο μετά από την ξαφνική έκρηξη των μουσουλμανικών κατακτήσεων. Οι διάδοχοί του αγωνίστηκαν να συγκρατήσουν την Αραβική παλίρροια. Η Συρο-Παλαιστίνη και η Βόρεια Αφρική χάθηκαν, ενώ το 674–678, ένας μεγάλος Αραβικός στρατός πολιόρκησε την ίδια την Κωνσταντινούπολη .
Ωστόσο, το κράτος επέζησε και η καθιέρωση του συστήματος θεμάτων επέτρεψε να διατηρηθεί η Αυτοκρατορική καρδιά της Μ. Ασίας. Επί Ιουστινιανού Β΄ και Τιβέριου Γ΄ τα Αυτοκρατορικά σύνορα στην Ανατολή σταθεροποιήθηκαν, αν και οι επιδρομές συνεχίστηκαν και από τις δύο πλευρές.
Ο τελευταίος 7ος αι. είδε επίσης τις πρώτες συγκρούσεις με τους Βούλγαρους και την ίδρυση ενός Βουλγαρικού κράτους στα πρώην Βυζαντινά εδάφη νότια του Δούναβη, που θα ήταν ο κύριος ανταγωνιστής της Αυτοκρατορίας στη Δύση μέχρι τον 12ο αι.