Βασιλέας της Ιερουσαλήμ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ ήταν ο ανώτατος κυβερνήτης στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, το Σταυροφορικό κράτος ιδρύθηκε από χριστιανούς πρίγκιπες της δύσης στην Α΄ Σταυροφορία.[1] Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν πρώτος κυβερνήτης του βασιλείου αρνήθηκε τον τίτλο του βασιλιά, έδωσε στον εαυτό του μόνο τον τίτλο του "Προστάτη του Παναγίου Τάφου". Τον τίτλο του βασιλιά ασπάστηκε ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ (1100). Η πόλη των Ιεροσολύμων χάθηκε (1187) αλλά το βασίλειο συνέχισε να υπάρχει και η πρωτεύουσα του μετακινήθηκε στην Άκρα. Η πόλη των Ιεροσολύμων ανακαταλήφθη δυο φορές για σύντομο χρόνο στην ΣΤ΄ Σταυροφορία (1229 - 1239 και 1241 - 1244), το βασίλειο διαλύθηκε με την πτώση της Άκρας στη λήξη των Σταυροφοριών στους Άγιους Τόπους. Με τον τερματισμό του βασιλείου ο τίτλος του βασιλιά της Ιερουσαλήμ διεκδικήθηκε από πλήθος Ευρωπαίους ευγενείς ιδιαίτερα απογόνους των βασιλέων της Κύπρου και της Νεαπόλεως. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ χρησιμοποίησε ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Ισπανίας. Διεκδικήθηκε από τον Όθων των Αψβούργων σαν διεκδικητή του Οίκου των Αψβούργων και από τους βασιλείς της Ιταλίας μέχρι το 1946.