Αυτοκρατορία της Θεσσαλονίκης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Αυτοκρατορία της Θεσσαλονίκης είναι ιστορικός όρος που αναφέρεται στην πολύ σύντομη Βυζαντινή κυριαρχία της Θεσσαλονίκης από τη δυναστεία των Κομνηνοδουκών που κυβέρνησε το Δεσποτάτο της Ηπείρου και ήταν κλάδος του Οίκου των Αγγέλων (1224 - 1246)[1][2][3][4]. Ιδρυτής ήταν ο ικανός Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας που βρέθηκε σε σύγκρουση με την Αυτοκρατορία της Νίκαιας και τη Βουλγαρία, την ισχυρότερη δύναμη στα Βαλκάνια. Ο στόχος του ήταν να διαλύσει τη Λατινική Αυτοκρατορία, να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους και να ανακηρυχτεί ο πρώτος Βυζαντινός αυτοκράτορας μετά το 1204. Η κυριαρχία του Θεόδωρου στη Θεσσαλονίκη ήταν σύντομη: με τη συντριβή του στη Μάχη της Κλοκοτνίτσας (1230) ο Βούλγαρος τσάρος Ιβάν Ασέν Β΄ τον αιχμαλώτισε και τον τύφλωσε. Ο αδελφός του, Μανουήλ Κομνηνός Δούκας, γαμπρός του Βούλγαρου τσάρου, τον διαδέχτηκε στον θρόνο της Θεσσαλονίκης με την υποστήριξη του πεθερού του, ενώ στο Δεσποτάτο της Ηπείρου διαδέχθηκε τον θείο του ο Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας. Ο ανίκανος Μανουήλ έχασε σύντομα το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και τη Θράκη.
Ο Θεόδωρος ελευθερώθηκε όταν ο Βούλγαρος τσάρος έμεινε χήρος και παντρεύτηκε την κόρη του (1237). Αν και είχε τυφλωθεί ανέκτησε τη Θεσσαλονίκη από τον Μανουήλ και τοποθέτησε αυτοκράτορα τον μεγαλύτερο γιο του, Ιωάννη. Ο Μανουήλ κατέφυγε στη Νίκαια και με την υποστήριξη του αυτοκράτορα Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη ανέκτησε από τον αδελφό του τη Θεσσαλία (1239). Ο Ιωάννης πέθανε (1244) και τον διαδέχτηκε ο μικρότερος αδελφός του, Δημήτριος Αγγελοδούκας, υπό την υψηλή κυριαρχία του πατέρα του, Θεόδωρου, που δεν μπορούσε να κυβερνήσει ο ίδιος λόγω της ασθένειας του. Ο Δημήτριος, όντας ανίκανος και με τάσεις για διασκεδάσεις και σπατάλες, προκάλεσε την οργή των κατοίκων της πόλης, οπότε ο Βατάτζης ανέτρεψε εύκολα τη δυναστεία και διέλυσε την Αυτοκρατορία (1246).