Αναγεννησιακή μουσική
From Wikipedia, the free encyclopedia
Με τον όρο Αναγεννησιακή μουσική αναφερόμαστε στην μουσική της εποχής της Αναγέννησης, που εκτείνεται το χρονικό διάστημα από το 1400 έως το 1600 και χαρακτηρίζεται από έντονο ανθρωπισμό, τάσεις φιλοσοφικές και επιστροφή στα αρχαία Ελληνικά γράμματα, καθώς και έντονη προσκόλληση πάνω στην αρχαία μετρική της ποίησης, η οποία οδηγούσε τη σύνθεση της μουσικής επάνω στα πρότυπά της.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η μουσική δείχνει να ξεφεύγει από τα δεσμά της πολυπλοκότητας του προηγούμενου αιώνα και παρουσιάζεται πιο ελεύθερη, λιγότερο φορτωμένη και το κείμενο συνοδεύει πιο ζωηρό και πιτσικάτο. Το πολυφωνικό Σανσόν βρίσκεται στην καλύτερη εποχή του και πολλές μελωδίες από γνωστά Σανσόν χρησιμοποιήθηκαν σαν βάσεις για τη δημιουργία έργων θρησκευτικού χαρακτήρα.
Κατά το πρώτο μισό του 15ου αιώνα, η μουσική επηρεάσθηκε σε έντονο βαθμό από τις αναταραχές μεταξύ Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών, οι οποίες ταραχές οδήγησαν στη διάσπαση και κατά συνέπεια στη δημιουργία πολλών διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων.
Ένας Προτεστάντης, ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) ήταν και ο ίδιος μουσικός. Απέρριψε τον Πάπα ως αρχηγό, χρησιμοποίησε την λατινική λειτουργία στο δικό του δόγμα και σταδιακά διαμόρφωσε ένα τρόπο ψαλμωδίας που έμεινε για αιώνες ο κεντρικός άξονας της γερμανικής θρησκευτικής μουσικής. Ένας από τους πιο γνωστούς ύμνους που έγραψε ήταν "Ο Θεός είναι ένα ισχυρό φρούριο".
Ο Ιωάννης Καλβίνος (1509-1566), θρησκευτικός μεταρρυθμιστής και θρησκευτικός ηγέτης των πιστών που ονομάστηκαν Καλβινιστές, αρχικά εξάλειψε την μουσική από την λειτουργία και επέτρεψε μόνο την μελωδική απαγγελία του Ευαγγελίου. Αργότερα, επιτρέπει τον δανεισμό από την κοσμική μουσική, καθώς πρέπει να βρεθούν τρόποι για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσαγωγή των πιστών.
Η μουσική ήταν όμως συχνά αντικείμενο διαμάχης, καθώς οι λαϊκές μελωδίες και η πολύπλοκη πολυφωνία που χρησιμοποιήθηκε στα ιερά μουσικά κομμάτια έκανε πολύ δύσκολη την κατανόηση των ιερών κειμένων από τους πιστούς.
Δύο σημαντικές προσωπικότητες της περιόδου ήταν:
- Ο Ορλάντο ντι Λάσσο (1532-1594) που καταγόταν από τη Φλάνδρα ήταν αυτός που με πολύ σοφία πλούτισε τη θρησκευτική μουσική των Καθολικών γράφοντας μοτέτα και λειτουργίες.
- Ο Αντουάν ντε Μπαΐφ (1532-1589) ήταν ποιητής που καλούσε σε πνευματικές συγκεντρώσεις μουσικούς και ανθρώπους των γραμμάτων όλων των θρησκειών, όπου η μελέτη και εφαρμογή των αρχαίων μετρικών νόμων έφερνε καθαρότητα στη μουσική.