Океанска падина
From Wikipedia, the free encyclopedia
Океанските падини са топографски депресии в океанското дъно, с относително малка ширина, но с голяма дължина. Тези океанографски форми са най-дълбоките части на морското дъно. Океанските падини са отличителни морфологични характеристики на конвергиращи (приближаващи се) граници на тектонски плочи, по дължината на които литосферни плочи се движат една срещу друга със скорости, вариращи от няколко милиметра до над десет сантиметра годишно. Падината отбелязва мястото, при което огънатата подпъхваща се плоча започва спускането си под друга литосферна плоча. Падините обикновено се успоредни на вулканични островни дъги. Океанските падини типично достигат 3 – 4 km под нивото на заобикалящото ги морско дъно. Най-голямата океанска дълбочина е измерена в Марианската падина (11 022 m под морското равнище[1]). Най-дългата падина в света е Пуерториканската (≈5900 km). Океанската литосфера при падините се придвижва с глобална скорост от около 3 km2 годишно.[2]